خوانش یک کلمه ساده است. خوانش یک جمله هم ساده است.یک قدم برداشتن ساده است. حتی برای یک فرد عادی از پشت میز تا آشپزخونه قدم زدن هم ساده است.
چی می شه که ده ساعت درس خوندن سخت می شه؟
چی می شه که دو مارتون 40 کیلومتر سخت می شه؟
میزان مداومت ما بر انجام دادن کارهای ساده همیشه سخت بوده. انسان در شناخت خودش یک موضوع را هم می داند هم نمی داند.این که با هر میزان مداومت بر هر کاری در نهان خود عمق می بخشد. و آدم عمیق تری می شود.
کماکان هر طلایی ،بدل دارد. بدل این عمیق شدن عادت است.
عادت مدوامت نیست!عادت تکرار آنچه دیروز بود و پریروز بود برای تمام روزهاست! نه رشد در آن است . نه عمقی بیشتر! البته بدل داشتن بهتر از هیچ نداشتن است ولی گول ظاهر طلایی اش را خورد...
چه می کنم و چرا می کنم قبل از مدوامت مطرح می شود ولی به نظر من از نظر اهمیت بعد از مداومت قرار خواهد گرفت. چون تا حد زیادی مبتنی بر علایق و ذات شخص بهوجود می آید اما میزان عمق در هر چه و چرا به میزان مداومت بستگی دارد...
