این حرف در واقع آنچنان هم بی راه نیست و چه بسا مفهومی را پررنگ می کند که اتفاقا حرفی امروزی است. لحظه تحویل سال در فرهنگ ایرانی الگویی کهن است که ما بسیار خوب آن را می شناسیم. در این لحظه بخصوص همه ما عمیقا به فکر فرو می رویم. هر چقدر هم که از رسم و رسوم سنتی به دور باشیم نمی توانیم این لحظه دراماتیک را نادیده بگیریم چرا که نه تنها عقبه ای تاریخی همراه این سنت است بلکه به عینه ترجمان این لحظه در طبیعت یافت می شود و این نقطه عطفی می شود که ما آن را گرامی می داریم.
اما بر فرض فردی تمام اینها را بر کاری به خصوص ترجیح بدهد. مثلا در این لحظه بر خلاف چیزی که انتظار می رود یعنی نشستن در کنار خانواده و تعمق در گذشته و آینده خود را به انجام کاری دیگر مشغول کند مثلا پرسه زدن در مغازه ها. از نظر او خرید کردن مهم تر از تحویل سال است. در دیدگاه باستانی که این قانون کلی را بیان می کند فردی که چنین برتری قائل می شود درمورد خیلی از امور دیگر هم همین داوری را پیش می گیرد چرا که خرید کردن را بر خیلی از کار های دیگر اولویت می دهد. از زاویه چنین دیدگاهی لحظه ای که با مفهومی طبیعی چنین آمیخته شده ارزشی بسیار بالا دارد و آن را در صدر تمام امور روزمره قرار می دهد. به سخنی دیگر انسانی که به چنین نقطه ای رسیده که اشتباهی چنینی می کند بسیار غرق در کاری پست شده که انتظار نمی رود حداقل تا یکسال دیگر اصلاح شود مگر عیدی دیگر که طبیعت دوباره تلاش خود را بکند و به او تلنگری بزند و به او بفهماند که چه چیزی دارای ارزش واقعی است و بسا چیز های دیگر که در خدمت رسیدن به آن ارزش هستند.
