کارل یاسپرس به ما می گوید دانشگاه جاییست برای گردهمایی پاسداران حقیقت، جایی برای جستجوی نامشروط حقیقت. اما این چگونه محقق شود زمانی که حکمرانی یک کشور به اشکال مختلف در کار این نهاد اعمال نظر می کند. از نهاد های ریز و درشتی که وظیفه زیر نظر داشتن دانشگاهیان را دارند تا اخراج و استخدام با الگو های مورد تایید. دخالت های بیجا بیش از همه دانشکده های علوم انسانی را مورد حمله قرار داده حال آنکه امروز نیاز شدیدی به نخبگان این رشته داریم. این دخالت ها اما گریبان دانشجویان را به طور عمومی نیز می گیرد. نتیجه ایجاد شرایط امنیتی در دانشگاه ها این شده که فعالیت دانشجویی یک دیوانگی خوانده می شود ولی فعالیت دانشجویی بخشی از زیست دانشجوست. اگر ما این شاخ و برگ ها را بچینیم دیگر فرق دانشگاه با یک دبیرستان بزرگ مختلط چیست؟ اما کشور ما هنوز بلوغ مواجه شدن با این امکانات را ندارد. پس سوال می شود که آیا دانشگاه به مفهوم جهانی اش اصلا به کشور ما تعلق دارد؟ این سوال مهمی است که باید کشوری که بیش از 2000 دانشگاه تاسیس کرده بی دریغ به آن پاسخ دهد.
بیژن عبدالکریمی:
" اساسا یکی از ویژگی های جوامع شبه مدرنی مثل ما که سیستم و نظام سنتی خود را از دست داده اما هنوز نتوانسته اند نهادهای مدرن در درون خود شکل بدهند و تنها یک پوسته و ظاهری از نهادهای مدرن دارند، این است که روح نهادهای مدرن به هیچ وجه در جامعه ایرانی وجود ندارد. بنابراین ما در ایران و جوامعی مثل ایران نه دانشگاه بلکه شبه دانشگاه داریم. یکی دیگر از ویژگی های جوامع شبه مدرن مثل ما این است که در این جوامع روابط غیر ارگانیک و مکانیکی حاکم است و بین نهادهای مختلف روابط ارگانیک حاکم نیست. در نتیجه نه تنها دانشگاه با جامعه رابطه طبیعی ندارد، بلکه نهادهای دیگر هم با جامعه ارتباط طبیعی ندارند. آموزش و پرورش ما با جامعه ارتباط ندارد، جامعه ما با سیاست مرتبط نیست و دانشگاه ما ارتباطی با صنعت ندارد. درواقع می خواهم بگویم، اصولا ارتباطی بین نهادهای مختلف در جامعه ایرانی وجود ندارد و دانشگاه هم بخشی از این جامعه است. ساختار سیاسی تا زمانی که پول نفت دارد، هیچ نیازی به دانشگاه ندارد و رابطه سپهر سیاسی با سپهر علمی و فرهنگی و تکنولوژیک کشور که دانشگاه نماد آن هست، یک رابطه مکانیکی است و به هیچ وجه یک رابط زنده، ارگانیکی، پویا و حقیقی نیست. "
