شمس تبریزی می گوید:
زهی آدمی که هفت اقلیم وجود را ارزد.
این سخن شمس هم شگفت هم شگرف. شگفت از آنکه با چشم های شُسته، جور دیگر دیدنی را به آدمی هدیه می دهد که خویش را بهتر از پیش و بیش تر از پیش دوست بدارد و بشناسد و شأن و والایی خویش را ناب تر بچشد و شگرف از آن رو که در وجود ما چیست که هفت اقلیم وجود را می ارزیم؟
بیایید از منظری دیگر نگاه کنیم. چرا ما؟ چرا انسان در وجودش این میزان عظمت را می تواند دریابد؟ بی آنکه به قول کی یر کگور دچار خودشیفتگی نوعی بشویم بیایید بار دیگر آدمی بودن را تعریف کنیم.
انسان چیست؟ انسان کیست؟
آیا ما همین جسم هستیم؟ آیا تنها روح هستیم؟ در این سرای تاریک دنیا در این خانه روشن دنیا (هر دو هست) ما در پی چیستیم؟
تا خودمان را ندانیم جهان و انگیزه جهان برای بودن ما را نخواهیم دریافت.
شمس میگوید
«شناخت خدا عمیق ست. ای احمق عمیق تویی!»
چه شورمندی لطیفی ست اندیشیدن های لطیف در راه شناخت خودمان. و چه شور شیرینی ست درک اینکه از سر و رو و در و دیوار عالم دارد خدا می بارَد. و این همه دیدنی ست چشیدنی ست. بوسیدنی ست. بوییدنی ست.
امیدوارم کار رمان گونه تازه ام درباره شمس (دیدار دو دریا) که به ناشر داده ام پذیرفته شود و دری دیگر از شمس و مولانا به روی دوست داران باز شود تا بخوانند و دل تنهایی شان تازه شود.
2 آذر 1400
