لحظه تبدیل تخم نطفه دار به جوجه و تقلای آن برای خروج از تخم بسیار لذت بخش می باشد. اما در صنعت پرورش مرغ به خصوص مرغ های تخم گذار، ادامه ماجرا برای جوجه ها به شدت غم انگیز و ترسناک می باشد. مخصوصا برای جوجه هایی که جنسیت آنها نر می باشد. جوجه های نر برای پرورش دهندگان معمولا توجیه اقتصادی ندارد و عملا یا حذف فیزیکی میشن و یا سرنوشت آنها را به شکل جوجه رنگی به دست بچه هایی میرساند که به دنبال یک اسباب بازی زنده هستند. جوجه های رنگی نیز دیر یا زود طولی نخواهد کشید که به خاطر سوء تغذیه و بسیاری از مشکلات دیگر تلف خواهند شد.
جوجه هایی که جنسیت آنها نر می باشد و در اصطلاح خروس می باشند، بعنوان ضایعات در صنعت مرغداری به شمار می آیند و محکوم به مرگ. زیرا آنها قادر به تخم گذاری نیستند و همچنین سرعت رشد آنها کمتر می باشد و برای مصارف گوشتی نیز به صرفه نیست آنها را پرورش داد.
تعیین جنسیت درست در همان روز اول تولد و معمولا 24 ساعت بعد از بیرون آمدن جوجه از تخم انجام می گیرد و جوجه های نر به شکل دردناکی قربانی خودخواهی و طمع انسان ها میشوند.
از آنجایی که در یک دوره جوجه کشی، نزدیک به 40 الی 50 درصد جوجه ها معمولا نر می باشند، تعداد جوجه هایی که برای معدوم سازی جدا زده میشوند، زیاد می باشد. مخصوصا در فارم هایی که هر بار بیش از 10 هزار جوجه یک روزه در هر دوره تولید میکنند. جوجه های ماده در هر صورت خریداران خود را دارند. جوجه های ماده را برای دو هدف اقتصادی پرورش می دهند یا برای تخم گذاری و یابرای تولید گوشت مرغ. هر چند سرنوشتی که در انتظار آنها است بهتر از جوجه خروس ها نخواهد بود و فقط کمی زمان بر است تا آنها نیز طعم مرگ را بچشند.
خوردن گوشت طیور و حیوانات یکی از راه های اصلی برای تأمین پروتئین انسان ها می باشد. ولی آیا جوجه های نر و به اصطلاح بی مصرف باید این چنین سنگ دلانه، معدوم شوند. حتی در زمینه معدوم سازی جوجه خروس ها در برخی از کشورها گزارش شده که جوجه ها را زنده زنده با چرخ گوشت معدوم مکنند. برخی از پرورش دهندگان پرند های شکاری نیز با همین جوجه های یک روزه زنده،غذای تازه در اختیاز پرنده های شکاری خود قرار می دهند.
چرا این جوجه ها به جای معدوم سازی به صورت رایگان در اختیار روستاییان بی بضاعت قرار داده نمیشود. آنها می توانند به صورت طبیعی جوجه ها را بزرگ نموده و حداقل برای رفع نیاز غذایی خود آنها را پرورش دهند. خروس ها پرنده های فعال و پر تحرک هستند، آنها در طبیعت می توانند تا 50 درصد مایحتاج غذایی خود را تأمین کنند. برای تکمیل تغذیه آنها در طول روز می توان از انواع ضایعات سبزی و گیاه و ضایعات نان و غذا استفاده کرد. بدین ترتیب حداقل آنها به شکل بی رحم کشته نمیشوند.
حتی جوجه خروس ها را می توان برای تولید گله های مولد پرورش داد. چرا که برای تولید تخم نطفه دار در گله های مولد، به ازای هر 5 مرغ باید یک خروس باشد. چندی پیش نیز شاهد معدوم سازی دست جمعی جوجه های یک روزه از طرف مرغداران بودیم که به دلیل گران شدن دان، پرورش جوجه ها را به صرفه نمی دید. آیا واگذاری این جوجه ها به صورت رایگان به روستائیان بهتر بود و یا اینکه آنها را به صورت زنده در گور انداختن.
خوشبختانه پرورش دهندگان محلی برخلاف پرورش دهندگان صنعتی با جوجه های نر رفتار بهتری دارند. آنها معمولا از دستگاه جوجه کشی خانگی استفاده میکنند و یا به روش طبیعی جوجه کشی انجام میدهند. در هر دو صورت معمولا تعداد تخم هایی که برای جوجه کشی انتخاب میشود کم بوده و در نتیجه تعداد خروس هایی که قرار است متولد شوند نیز کمتر. همین تعداد کم نیز در کنار دیگر مرغ ها پرورش داده میشوند و معمولا برای مصارف گوشتی تا مدت های طولانی از آنها نگه داری و مراقبت میشود.
