پادماده که از آن با نام ضدماده یا آنتی‌متر (Antimatter) نیز یاد می‌کنند، یکی از مواد چالش‌برانگیز در جهان محسوب می‌شود که شاید تولید انرژی را در آینده متحول کند. اصطلاح پاد ماده را نخستین بار آرتور شوستر، دانشمند بریتانیایی، در سال ۱۸۹۸ به کار برد. وی فرضیه پاداتم‌ها و نیز همه سیستم‌های ستاره‌ای پادماده را طرح و درباره امکان از بین رفتن ماده و پادماده به وسیله یکدیگر بحث کرد.
البته نظرات شوستر به‌عنوان یک تئوری جدی مطرح نشدند و فقط بر پایه حدس و گمان بودند. این نظرات مثل فرضیه‌های پیشین، با مفهوم جدید پادماده متفاوت بود؛ مفهومی که پادماده را دارای جاذبه منفی می‌داند.
پادماده در فیزیک جدید به ماده‌ای شامل ذرات زیراتمی اطلاق می‌شود که بار الکتریکی، جرم و گشتاور مغناطیسی الکترون، پروتون و نوترون‌های ماده معمولی را داشته، ولی علامت بار الکتریکی یعنی مثبت و منفی و همچنین گشتاور مغناطیسی آن‌ها مخالف است. مطلب مفصل پادماده (Antimatter) را با جزئیات کامل از اینجا مطالعه کنید.
فضاپیماهایی را که از پادماده برای تامین سوخت خود بهره می‌برند، فضاپیماهای پادماده گویند. مزیت این فضاپیما این است که در آن بخش قابل توجهی از جرم باقی مانده ترکیب ماده/پاد ماده می‌تواند به سوخت بدل شده و در نتیجه به فضاپیما امکان دهد تا چگالی انرژی و تکانه ویژه خیلی بالایی نسبت به فضاپیماهای دیگر داشته باشد. پژوهشگران تاکنون طرح‌های مختلفی را نیز برای ساخت این نوع فضاپیماها ارائه کرده‌اند.
در مقاله پادماده، جدای از پاسخ به پرسش‌های گوناگون در رابطه با آن، کاربردهای احتمالی پاد ماده در سال‌ها و دهه‌های آتی در قلمروی فضا نیز مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد که به نوبه خود موضوع بسیار جذابی است. در این مقاله انواع فضاپیماهای پادماده نیز مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
