سالیان سال هنرمند، آدمی زادی بودندی که با دست یا پا و یا هر دو با هم، دست و پا به آفرینش می زدندی. [ خنده ی حاضران ]
باری! از شوخی که بگذریم فرآیند خلق یا همان «آفرینش» اثر هنری، با «ابزارها» و «تکنیک» هایی نموده می شود که در حقوق مؤلفان و مصنفان آنرا «به مرحله ی بیان» رسیدن هنر و ادبیات می گویند. خوب است بگوییم که «استعداد» هنری و یا ادبی هم در تکنیک و هم در کاربردِ ابزار نقش کلیدی دارد. از این دو مهمتر، نقش استعداد در خلاقیت هنرمند است چرا که بدون آن آفرینشی «کمال گرا» وجود نخواهد داشت.
تکنیک ها همانا چگونگی تولید و نمایش دادن هنر را در دست دارند و آموختنی هستند. ابزار ها، همان هایی هستند که در مسیر آفرینش بدان دست می بردند تا هنر آفریده شود همچون قلم یا قلم مو. آنچه هنر را نشان می دهد «رسانه» ی انتقال است که مفهوم و معنا یا بی معنایی را به مخاطب هنر منتقل می کند.
با این پیش سخن، به عنوان اصلی یا «هنر دیجیتال» می پردازیم؛ واژه ی دیجیتال نماینده ی نخست: رسانه ی نشان دادن یا نمودن اثر است و دوم: ابزار تولید هنر. «ویدیو آرت» ها رسانه ی دیجیتال دارند و فقط وُ فقط با این رسانه می توانند وجود پیدا کنند، تنها با این رسانه می توانند خود را در اختیار مخاطب بگذارند. اما «تئاتر» رسانه ای غیر دیجیتال دارد و آنرا به روی «صحنه» به مخاطب عرضه می کنند. در هنر های مدرن همچون «اینستالیشن» ممکن است از رسانه های ترکیبی سود برده شود، مثلا اینگونه اجرا شوند که: صحنه وُ بازی بازیگران وُ دیگر چیزها ایستاده یا نشسته، در پس زمینه هم، نمایش انیمیشن بر روی یک «ال ایی دی» بزرگ و یا نمایش از طریق ویدیو پروژکتور ها.
هنر های مدرنی نیز پدید آمدند که هم ابزار تولید و هم رسانه ی نمایش شان «دیجیتال» هستند و هر چند به ذات ریشه در خلاقیت انسانی دارند اما دست و پای تولید آنها در «صنعت الکترونیک» ریشه دارد. به یکی از آنها که پیشتر با رسانه و ابزار های غیر دیجیتال وجود داشت ولی اکنون سلوکی از آن بوجود آمده که کاملا دیجیتالی است می پردازیم: «نقاشی دیجیتالی». رسانه ی آن « ال ایی دی» ها در اندازه های مختلف هستند حال چه در اینترنت منتشر و چه با ابعادی بزرگ در گالری ها به نمایش گذاشته شوند. ابزار تولیدشان نرم افزار های کامپیوتری مشهور و یا گمنامی هستند که در اختیار استعداد هنرمند قرار می گیرند تا سبب ساز آفرینشی مطابق با روحیات آدم های سده ی بیست و یکم باشند. نقاشی دیجیتال گونه ها و ژانر های گوناگون دارد و حتا سبک غربی و شرقی آن کاملا قابل باز شناسی از هم هستند و حتا تکنیک ها و تاکتیک های آفرینش آنها چنان گوناگون و شگرف شده که انگار نقاشی کهن را آرام آرام پس زده و به گنجینه ی تاریخ روانه می کنند. روش «پیاده سازی» آنها نیز بر اساس سلیقه و خواسته ی هنرمند با همدیگر فرق دارند.
گونه ی نخست نقاشی دیجیتال که وارد «ده ی سوم» عمر خود شده، با مایه گیری از انیمیشن دو بعدی تولید می شود و نزدیک به «گرافیک برداری» است.
گونه ی دوم که نزدیک به «یک دهه» عمر دارد، بر اساس معیار های هنری و نه «هنر-کالا» خلق می شود. این گونه ی هنری، همه ی تکنیک های نقاشی کهن را در خود جمع کرده است و هنرمند برای آفرینش آن از نرم افزارهایی سود می برد که تمام ابزار های مورد نیاز برای خلق اثر را درون خود گرد آورده اند همچون کاردک ها، انواع قلم مو ها و حتا انواع «بوم» نقاشی با انواع پارچه های کشیده شده روی آن. رسانه ی نمایش این گونه ی هنری «ال ایی دی» های معمولی یا «تاچ اسکرین» های امروزی است.
نگارش: مهندس فرشید خیرآبادی
