دستور خط پایه و اساس نحوه نگارش در قالب‌های مختلف نوشتار و نویسندگی، در تمامی حوزه‌ها از نگارش رای و لایحه گرفته تا تالیف کتاب یا رساله و نامه‌ی عادی اداری و نحو آن است.
دستور خط پایه و اساس نحوه نگارش در قالب‌های مختلف نوشتار و نویسندگی، در تمامی حوزه‌ها از نگارش رای و لایحه گرفته تا تالیف کتاب یا رساله و نامه‌ی عادی اداری و نحو آن است.
وفاداری و رعایت دستور خط صحیح در نوشتار باعث می‌شود که از سویی نویسنده تکلیف خود را از حیث چگونگی نگارش بداند و از سوی دیگر مخاطبان نیز هنگام مطالعه‌ی اثر، با دیدن سیاق‌های گوناگون نگارشی و یا وجود واژگان، عبارات و ترکیبات ناصحیح و نامانوس، دچار آشفتگی ذهنی نشوند.
طبعاً فقدان دستور خط مشخص و یکسان، باعث خواهد شد فعالان عرصه نویسندگی از هر جنسی که باشد، در نحوه نگارش واژگان، ترکیبات، عبارات و جمله‌ها، هر یک براساس سلیقه و دانش خویش عمل کنند که محصول نهایی، مطالبی مغشوش، مخدوش و ملال آور خواهد بود.
از همین روی در این قسمت تحت عنوان دستور خط فارسی، قوانین کلی و عمومی نگارش را که رعایت آن ضروری و اجتناب ناپذیر است برای هر کس که قلم به دست می‌گیرد و اراده نوشتن دارد، به صورت مستمر بیان می‌کنیم.
املای صحیح واژگان، پیشوندها و پسوندها
– ای (حرف ندا) همیشه جدا از منادا نوشته می‌شود:
ای خدا، ای که
– این، آن جدا از جزء و کلمه‌ی پس از خود نوشته مگر در موارد ذیل:
استثناء: آنچه، آنکه، اینکه، اینجا، آنجا، وانگهی
– همین، همان همواره جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود.
همین خانه، همین جا، همان کتاب، همان جا
هیچ نیز همواره جدا از کلمه‌ی پس از خود نوشته می‌شود.
