مقایسه‌ای با برادر دوقلوی خودش برای نشان دادن اینکه پرواز طولانی در فضا چه تأثیری بر بدن انسان می‌گذارد.
در سال گذشته، اسکات و برادر دوقلویش، مارک کلی، در دو دنیای متفاوت زندگی کردند. مارک در زمین ( شهر توسان، آریز) از بازنشستگی خود لذت می‌برد. در همین حال اسکات با فاصله تقریبی 400 کیلومتری از زمین، در ایستگاه فضایی بین‌المللی، جایی که تقریبا جاذبه‌ای وجود ندارد، شناور بود. این فرصتی بود برای دانشمندان تا نگاهی عمیق و شفاف به تاثیر سفر فضایی طولانی بر بدن انسان داشته باشند.
10 تیم از دانشمندان ناسا، هردو برادر را قبل، بعد و هنگام سفر 340 روزه اسکات مشاهده و بررسی می‌کردند. تیم‌ها هرکدام بخشی از عملکرد بدن دوقلوها را بررسی می‌کردند. آنها آزمایش‌های مختلفی انجام دادند و ژنهای انسان را در طول سفر طولانی فضایی بررسی کردند تا تغییرات احتمالی را در آنها مشاهده کنند.
نتایج در 12 آپریل پرده‌برداری شد. آنها تایید کردند که سفر طولانی در فضا، بدن انسان را به روش‌های متفاوتی تحت تاثیر قرار می‌دهد. زندگی در فضا می‌تواند ژنهای مارا تغییر دهد و یا حافظه‌مان را ضعیف کند.
"این کامل‌ترین نگاهی است که ما به پاسخ بدن انسان نسبت به سفر فضایی داشته‌ایم ".این گفته‌ی سوزان بیلی است کسی که در رشته امواج رادیویی و سرطان در دانشگاه کلارادو استیت تحصیل کرده است. او یکی از اعضای تیم تحقیقاتی ناسا است.
ژن‌ها در فضا
دانشمندان نمی‌توانستند به همراه اسکات در مارس 2015 به فضا بروند. پس اسکات مجبور بودکاری برای آنها بکند. وقتی در مدار بود، او نمونه‌هایی از خون، ادرار و صورتش جمع کرد. سایرفضانوردانی که قصد بازگشت داشتند، نمونه‌ها را با خود به زمین بردند. محققان نمونه‌ها اولیه و تازه را مقایسه کردند.
نمونه‌های اسکات از فضا، بعضی تغییرات را نسبت به زمین نشان داد. بیش از هزار عدد از ژنهای او نشانه‌های شیمیایی‌ای داشتند که قبل پرواز خبری از آنها نبود. این نشانه‌ها می‌توانند در اثر محیط اضافه یا حذف شوند. همچنین آنها بر چگونگی کار ژن‌ها تأثیر می‌گذارند. بعضی از ژنهای اسکات بیشتر از سایرین تغییر کرده بود. همچنین بخش‌هایی از کروموزم که تلومر نامیده می‌شوند.
تلومرها بخش‌هایی از کروموزم‌اند که به نظر می‌رسد در حفاظت از کروموزم‌های ما نقش دارند. دانشمندان انتظار داشتند با سفر فضایی اسکات و برداشته شدن اثر جاذبه از روی او و اثرات رادیویی تلومرها کوچک‌تر شوند. کوچم شدن این تلومرها ریسک بیماری‌های مختلفی را افزایش می‌دهند. اما آنها وقتی افزایش طول 14 درصدی تلومرها را دیدند، شوکه شدند. البته، افزایش طول تلومرهای اسکات زیاد هم طول نکشید. 48 ساعت پس از بازگشت او به زمین، آنها به سرعت کوتاه شدند. بیشتر آنها به طول اولیه خود بازگشتند اما برخی حتی کوچک‌تر شدند! این می‌تواند ریسک سرطان یا دیگر بیماری‌ها را در او افزایش دهد.
کریستوفر ماسون، در رشته ژنتیک انسانی در Weil Cornell medicine در شهر نیویورک تحصیل کرده است. او و گروهش، روی نمونه‌های خونی اسکات بررسی‌هایی انجام دادند. آنها متوجه شدند برخی ژنهای سیستم ایمنی در فضا، فعال شدند. وقتی بدن انسان در فضا قرار می‌گیرد، سیستم ایمنی در حالت آماده‌باش است زیرا متوجه تغییر محیط می‌شود.
اکثر تغییرات اسکات در فضا، با بازگشتش به زمین، خنثی شد و به حالت معمولی بازگشت. مثلا، 91 درصد ژنهای او در فضا، با تغییر عملکرد روبرو بودند. البته، این نتایج را نمی‌تواند قطعی دانست زیرا این فقط بر روی یک نفر انجام شده است.
مارکوس لوبریچ، درباره‌ی اثرات امواج رادیویی روی بدن انسان تحقیق می‌کند، او می‌گوید انسان هنوز آماده‌ی سفرهای طولانی فضایی نیست، اگرچه از نظر او، فرستادن مردم به مریخ، راه خوبی برای فرار از امواج فضایی است.
منبع: https://www.sciencenewsforstudents.org/article/how-year-space-affected-scott-kellys-health
