به کجا میرویم؟

چندوقت پیش که سوار بر ماشین بودم شروع کردم به دیدن مردم.از کجا می آیند؟ به کجا میروند؟ همه جایی برای رفتن داشتند و یک هدف برای رفتن.
اما چیزی که من میدیدم فقط هدفی برای زنده ماندن بود.. هیچکس زندگی نمیکرد. همه با غمی که درونشان داشتند راه میرفتند..حرف میزدند و به ظاهر میخندیدند..
خیلی وقت است که معنای زندگی کردن را فراموش کرده ایم
فقط تلاش میکنیم که زنده بمانیم..
روح های غمگین و خسته ای هستیم که برای زنده ماندن تلاش میکنیم و هر آنچه در روبرویمان است را نابود میکنیم..
به کجا میرویم؟ برای چه میرویم؟ هدفی داریم؟
فکر کنم انسان بودن هم فراموش کرده ایم..
بدون آن که اهمیت بدهیم به یکدیگر اسیب میزنیم و از کنارشان به راحتی میگذریم و آن را به راحتی فراموش میکنیم.. انگار که هرگز هیچ اتفاقی نیوفتاده است..
ما انسان هستیم یا زامبی؟
ما فقط ادامه میدهیم و میدهیم و میدهیم تا زنده بمانیم
گاهی اوقات دلیل نفس کشیدنم را هم فراموش میکنم..

این شهر پر شده از خاکستر ارزوهایی که سوختند اما هرگز به واقعیت تبدیل نشدند..
شهری پر از سیاهی و مردمی که برای زنده ماندن تلاش میکنند!