می‌دونم! اولین چیزی که به ذهن می‌رسه بعد از خوندن این تیتر(قانون) این ه که:
عَهْ! بازم قانون. چقدر قانون؟
مگه به اندازه ی کافی توی شهر و تمدن انسانی قانون نداریم؟
مگه به دامن طبیعت پناه نمی‌اریم که دیگه یه مدت(هر چند کوتاه) از شر این قوانین و باید و نبایدها خلاص بشیم؟
اون‌جا هم نمی‌تونیم افسار حیوان درونمون رو بکنیم؟؟
ولی خب، بهم اعتماد کن. توی این چند سالی که به صورت حرفه‌ای شروع به کوهنوردی/طبیعت‌گردی کردم چیز های زیادی رو یاد گرفتم. بخشی از این درس ها رو بدن خودم بهم داده، بخشیش رو دوستانی که توی راه ملاقات می کردم و بخشیش رو هم طبیعت که در این مورد باید بگم که که بهتر ه به حرف من گوش کنی و نذاری طبیعت معلم‌‌ات باشه چون بعضی درس‌ها رو خیلی خطرناک‌تر از اون چه که باید می ده و ممکن هست به قیمت جونت تموم شه و من چند باری شاگردش بودم. پس بهتره کاری کنم که نه به خودم و نه به دیگران و نه به طبیعت ضرری وارد کنم.
این نوشته مختص کار هایی هست که من طبیعت‌گرد باید انجام بدم تا کمترین ضرر رو به طبیعت وارد کنم. تو کل دنیا به عنوان ‘leave no trace’ - به فارسی میشه اثری از خود باقی نگذاشتن - شناخته میشه که زیر شاخه هایی داره:
قبل از اینکه وارد طبیعت بشم حتما سفر خودم رو برنامه ریزی کنم.
در مورد مکانی که می خواهم برای تفرجش برم بخوبی تحقیق کنم.
محدودیت های افراد گروه و امکانات فراهم شده تو محیط رو بسنجم تا مطمئن شم که به جای درستی دارین می رم و برای همراهانم ایمن ه.
همیشه فاصله ی افراد گروه رو بر اساس ضعیف ترین عضو گروه تنظیم کنم.
قبل از رفتن، قوانین منطقه رو خوب بخوانم(معمولا پارک‌های ملی سایت دارند که با گوگل کردن به راحتی میشه پیداشون کرد).
با خودم حتما نقشه و قطب نما ببرم و طرز استفاده‌اش رو بلد باشم.
وضعیت هوایی رو چک کنم و متناسب با اون لباس بپوشم.
همیشه از جاده های اصلی و از پیش تعیین شده برم و فرعی نرم. (هم احتمال گم شدن هست و هم خراب کردن سبزه های اون منطقه).
برای کمپ کردن ۴۶ متر از جاده ی اصلی، رودخانه، چشمه و دریاچه فاصله داشته باشم(مگر اینکه جای مخصوص با علامت کمپ مشخص شده باشه).
آلاچیق و امکانات غذایی فراهم شده تو محل کمپ با اولویت برای کسانی است که زودتر می رسند ولی به فکر دیگران هم باشم.
هر چی رو که به جنگل وارد کردم موظفم که خارج کنم( حتی زباله های میوه که همه می گن کود می شه).
برای دستشویی، ۴۶ متر فاصله از جاده ی اصلی، رودخانه، چشمه و دریاچه در نظر بگیرم و برای مدل ۲ چه خودم و چه سگم باید چاهی به ارتفاع ۱۵ سانت بکنم و دفنش کنم.
برای شست و شوی ظروف و استحمام ۴۶ متر فاصله رو درنظر بگیرم و اب لازم رو با خودم ببرم چون انسان ها و حیوانات ازون اب می خورند.
ابدا و مطلقا هیچ چیز از اموال جنگل خارج نکنم.
روی سنگ ها و درخت ها یادگاری ننویسم.
جاهایی که علامت زده اتش روشن کردن ممنوع هست روشن نکنم.
قبل از خروج از خاموشی اتش اطمینان پیدا کنم و جاش رو خراب نکنم تا نفر بعد همون جا اتش روشن کنه(هر بار اتش روشن کردن به خاک آسیب می زنه).
سگم رو تحت کنترل داشته باشیم.
سگ ها بعضی مکان ها حتما باید با قلاده باشن و بعضی جا ها الزام نداره که بر می گرده به نکته ی قبلی(قوانین رو قبل تز رفتن حتما چک کنم).
از حیات وحش از دور لذت ببرم: تعامل نداشته باشیم ترجیحا غذا هم ندم.
حیات وحشی که به حضور انسان عادت کنه می تونه خطرات جدی ای رو برای خودش و دیگر انسان ها به ارمغان بیاره. سال های حیوانات زیادی کشته می شن، نه به خاطر رفتار خشنانشون با انسان، بلکه چون فقط به انسان عادت کرده‌اند.
از فصل و مناطق تولید مثل حیوانات آگاه باشم.
به دیگران احترام بذارم.
بلندی صدای خودم و یا اهنگی که بهش گوش می دم باید فقط در حد مکالمه باشه.
پلاسیده و پخش و پلا کمپ نکنم تا دیگران هم استفاده کنند.
با دیگران سلام و احوال پرسی کنیم. (جز آداب معاشرت، اگه اتفاقی بی‌افته برام، اون ها اولین کسانی هستند که می تونند جان ما رو نجات بدن).
حق عبور معمولا با کسانی ه که بالا می رن.
سیگار، قلیون و نوشیدنی های الکلی رو در مکان عمومی مصرف نکنم.
و در آخر بیا و قولی به هم بدیم:
هیچ اثری از خودم تو طبیعت نگذارم مگر جای پا!
هیچ چیز با خودم بیرون نبرم مگر خاطره ی خوب و عکس!
چیزی رو نَکُشَم مگر زمان!
