با شروع المپیک 2024 فرانسه و انجام رقابت های مختلف، شاهد افتخار آفرینی افراد مختلف با ملیت ها و رنگ های مختلف از کشورهای مختلف دنیا هستیم، همیشه در مسابقات بین المللی و علی الخصوص المپیک که از جای جای دنیا برای به ثمر نشاندن تلاش های چند ساله ی خود حاضر می شوند، شاهد صحنه ها و حضور افراد با سابقه و گذشته ای عجیب می شویم.
در چند روز اخیر در اخبار و صفحات مجازی شاهد عکس ها و فیلم هایی از افتخار آفرینی یک دختر سیاه پوست آمریکایی در رشته ی ژیمناستیک با تیتر های مختلف هستیم.
در المپیک امسال سیمون بایلز زمانی در مبارزات خود افتخار آفرینی می‌کند که در المپیک قبلی به دلیل افسردگی حاد از فینال انصراف می دهد و مسیری سخت را سپری می‌کند که در آن علاوه بر غلبه بر این بیماری مرموز باید ناراحتی و ترومای انصراف از فینال المپیک را هم به دوش می کشیده است. در این دوره از تلاش های خود به بشریت نشان داد که پشت هر موفقیت مسیری طولانی از ناراحتی، افسردگی، خشم، سقوط و فروپاشی روانی است. بازگشت با شکوه این ورزشکار به اوج نشان داد که همه ی ما انسان ها در برهه هایی از زندگی هیجانات و احساساتی را تجربه میکنیم که تک تک لحظات زندگی را نه تنها برای ما بلکه برای نزدیک ترین افراد ما هم تلخ می کند.
زمانی که در سراشیبی سقوط هستیم تصمیم گیرنده ی نهایی فقط و فقط خود ما هستیم برای تلاش، مبارزه و جبران تمام روزهایی که با کمترین پتانسیل حداقل نقش خود را در زندگی ایفا کرده ایم.
حضور با شکوه یک دختر 27 ساله ی سیاه پوست بعد از پشت سر گذاشتن افسردگی حاد به مردمان این کره ی خاکی نشان داد که فارغ از رنگ و نژاد تنها چند عنصر نجات دهنده ی همه ی ما در روزهای سیاه و خاکستری زندگی است و آن عناصری که جای آن ها در جدول مندلیف زندگی هر کدام از ما خالی است. همه ی انسان ها نمی توانند تک تک این عناصر را در زندگی خود کشف کنند. این دختر نشان داد که با عنصر اراده، تلاش و صبر در مسیری طولانی می‌توان سخت ترین لحظات زندگی را پشت سر گذاشت و به اوج بازگشت.
به راستی انسان هایی که سقوط را تجربه می‌کنند و دوباره باز می‌گردند کیفیت بسیار بالاتری را از زندگی ارائه می کنند...
