چقدر خوبه وقتی با دیگران از سبک زندگیت میگی و همون لحظه قضاوتت نمیکنن...
قشنگ صبر میکنن یه جا که زندگی داره دهنت رو صاف میکنه خفتت میکنن میگن آهاااا این بلایی که داره سرت میاد به اون دلیلیه که 13 سال پیش فلان جا گفتی که فلان کارو میکردی!
یکی رو میشناسم وقتی شنید یه بنده خدایی سرطان گرفته اولین واکنشش این بود که یهو برگشت گفت ااا میدونین دیگه چرا؟ یادمه همیششههه پفک میخورد خیلی پفک میخورد میگفت خیلی پفک دوس دارم! راجع به یه خانم چهل و خورده ای ساله با دوتا بچه اینو میگفت که بیس و چهار سال قبل آخرین بار دیده بودش و توی همون دیدار این مکالمه ی علاقه به پفک شکل گرفته بود!
یعنی دکترش چند سال طول کشید تا علتش رو مشخص کنه (که ژنتیکی بود) و در آخر هم گفت البته این جواب قطعی ما نیست!
ولی ایشون بدون دونستن محل،نوع و سطح بیماری اون بنده خدا سریع بدون فوت وقت تشخیصش رو صادر کرد! چرا قدر نمیدونیم!
قبلا خیلی دوس داشتم از سبک زندگیم و علاقه و سلایقم با دیگران صحبت کنم، ولی بعد از اینکه چندین بار دلایل ناکامیم رو از همون حرفا کشیدن بیرون و کوبیدن تو صورتم فهمیدم چقدر خوبه این سبک زندگی مزخرف منحصر به فرد رو مثل یه راز پیش خودم نگه دارم!
