شما یادتون نمیاد (ژست من خیلی عتیقه ام ولی شما نیستین) یه زمانی تو گودر چه برو بیایی داشتیم.
تولید محتوا میکردیم، روشن فکر بازی درمیاوردیم، ناله های بیخودی، غرهای بی نتیجه، تمسخرهای بی مورد...
درِ گودر رو بستن و ما آواره ی این وبسایت و اون ریدر بودیم تا بالاخره تو گوگل پلاس سکنی گزیدیم. اونجا که بودیم هم باز همون داستان ها بود فقط غرهای جدید اضافه شده بود؛ گودر فلان بود این بهمانه و این صحبت ها...
نمیدونم چرا انقدر در مقابل چیزای جدید مقاومت میکردیم ولی اینو مطمئنم که مد بود،یعنی هرکی بیشتر گودر دوست بود و از گوگل پلاس بد میگفت خفن تر بود، چون مثلا خود من به شخصه عاشق چیزای جدیدم و new is always better.
از اینا بگذریم خلاصه اینکه اونجا اون زمان یه موجی راه انداختیم برای مبارزه با فینگلیش تایپ کردن. فینگلیش نوشتن واقعا حرکت رو مخی بود، چه دلیلی داشت فارسی رو با الفبای انگلیسی بنویسیم؟
بعد از این که خیلی ها به فارسی بازگشتند با پدیده ای مواجه شدیم به نام غلط املایی!
از خا به جای "خوا" بگیر تا "هکسره" و بزار به جای "بذار"
اعصاب خورد کن ترین مسئله هم همین هکسره بود و هست، تو چت ها و تو کپشن های اینستا پر شده از آدمایی که هکسره رو رعایت نمیکنن!
روزی که اومدم "ویرگول" گفتم خدایا شکرت اینجا همه کتاب خونده و نویسنده ان و دیگه وقتی چیزی میخونم لازم نیست آب کنار دستم بذارم به جهت کظم غیظ، ولی...
ولی متاسفانه هرچی بیشتر میخونم بیشتر پی میبرم که انگاری مشکل ریشه ای تر از این حرفاست و خیلی از نویسنده های معروف و محبوب و مقبول هم اینارو رعایت نمیکنن و نوشته هاشون پر از غلط نگارشیه.
حالا برای این که کم تر حرص بخورم و دچار پیری زودرس نشم یه دور دوستانه هکسره رو بگم، عزیزانی که میدونین و فکر میکنین بدیهیه و پنجاه بار خوندین میتونین از این پست عبور کنین، میدونم اصلا مطلب جدیدی نیست ولی یه دوری بین پست ها بزنین میبینین که کاربردیه! ممنون از شکیباییتون.
هکسره عنوانی ابتکاری است که به اشتباه های املایی در نوشتن "ه" و "کسره" اشاره دارد. تلفظ هکسره به صورت «هِکَسره» است. هکسره بیشتر از آن که غلط املایی باشد، ناشی از ضعف فهم دستور زبان فارسی و تشخیص نادرست صفت و موصوف و مضاف و مضاف الیه است.
روز خوبیه (روز خوبی است)
راهش دوره (راهش دور است)
2. برای معرفه کردن توی صحبت های عامیانه حتما ـه یا ه میذاریم؛
اون مرده رو میگم.
اون درخته رو میبینی؟
3. یه سری فعل ها هم هستن توی حالت عامیانه، ـه یا ه میگیرن؛
می بینه، می شنوه،...
4. برای صف و موصوف و یا مضاف و مضاف الیه هیچ وقت ـه یا ه نمیذاریم؛
آفتاب درخشان (نمیگیم آفتابه درخشان!)
گلِ زیبا (نمیگیم گله زیبا!)
نکته: تو این مورد وقتی که کلمات به «ـه» ، «ا» ، «و» ختم میشن یه «ی» اون وسط میاد؛
آفتابه ی قرمز، آوای پرندگان(نمیگیم پرنده گان)، جادوی سیاه!
5.کلماتی مثل که، به، چه رو نمی نویسیم بِ ، چـِ ، ک.
حالا یه مشکل دیگه هم هست! بعد از اون کلمه هایی که ـه دارن میخوایم پسوند ضمیری اضافه کنیم مثل چی؟
خونه: خونه اش (درست) خونش (غلط)
همون طور که می بینید خونش در نگاه اول خونِش خونده میشه و انگار داریم راجع به خون صحبت میکنیم.
-در ضمن حالا که گفتم: "راجع به" ، اینم بگم که کلمه ای به نام راجب نداریم و غلطه.
پ.ن 1 : خواستم (درست) خاستم(غلط) ------> در معنی اراده کردن منظورم هست مثال: خواستم برم.
پ.ن 2: بذار (درست) بزار(غلط) ------> بذار عامیانه ی بگذاره پس با همون ذ خودش میاد دیگه.
پ.ن 3: مداد رو بده (درست) مدادو بده (غلط)
پ.ن 4: رعایت کردن نیم فاصله خیلی مهمه ولی متاسفانه من این جا پیدا نکردم پس خوشحال میشم اگر میدونین بگین که دیگه ننویسم میدونین، بنویسم می دونین (البته با نیم فاصله).
پ.ن 5: کلا راجع به گزاری و گذاری ترجیح میدم سکوت کنم!
پ.ن 6: هدف از پی نوشت چی بود چی شد!
در آخر این که لطفا شما هم اگر ایرادهای نگارشی (منظورم غلط املایی نیست دیگه) تو متن های من و یا به طور کلی می بینین بگین که همگی با هم بتونیم نوشته های درست تری داشته باشیم.
