مشکل از وقتی شروع شد که رفت ... نه اینطوری نگاهم نکنین عشق و عاشقی که فعلا برای منه نیم وجبی زوده دوستم رفت... نه نمرده ، رفته یه شهر دیگه، البته بر میگرده ، در واقع تقریبا هر هفته میرن، ولی این بار به علت فوت یکی از فامیلاشون حدود یکماه اونجا موندن... یکم که گذشت تازه فهمیدم زکی بابا عجب رکبی خوردم، ما حدودا سه ساله که که دوستیم و قبلش هم رفت و آمد داشتیم ، از بچگی ، اون چند وقتی هست که گوشی خریده و سیمکارت داره ولی من بخاطر شرایط مالی با گوشی مادرم کار میکنم، اون توی تمام این حدود یکسال حتی یکبار هم یه پیام به من نداد حتی خودم خواستم پیام بدم ولی شماره اش رو نداد، و یک سری رفتار های دیگه... بگذریم سرتون رو درد نمیارم، اولش میخواستم بهش پیام بدم یا همچین چیزی، ولی خوب که به رفتار هام فکر کردم یه جورایی حس آویزون بودن بهم دست داد و تصمیم گرفتم تا زمانیکه برنامه بیرون رفتن خاصی نباشه، سراغی نگیرم و سعی کردم دوست پیدا کنم ، البته که مثل همیشه به مادرم متوصل شدم خب آخرش اینقدر بهونه گرفتم که با عصبانیت بلند شد و گفت ، خب الان از من چی میخوای؟ یه دختر 16 ساله که از این نمیدونم چیا که میبینی (انیمه) خوشش میاد برات پیدا کنم؟ نالیدم نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه و ته دلم گفتم :آی قربون دهنت. خب مادرم بلند شد و رفت، و به این نتیجه رسیدم که تا ابد نمیتونم از اون بخوام که روابط اجتماعیم رو برام برقرار بکنه یا همون لقمه رو بگیره و توی دهنم بذاره، پس سعی کردم یکی پیدا کنم، صادقانه بگم، حتی توی فضای مجازی هم کسی که بخواد با من "دوست" باشه خیلی کم پیدا میشه ، چه برسه توی مدرسه و فضای واقعی که رسما اینطوری خوشحالیشون رو از اولین دیدارمون ابراز میکنن : اهه فلانی اینه؟ توی این مدت فهمیدم من تفاوت های اساسی زیادی با مردم یا همون هم سن و سالام دارم:
من فیلم و سریال در میبینم ولی اونا نمیبینن یا اگه میبینن از این عاشقانه هاست که... توضیح واضحات ندم بهتره
من گوش میدم ولی اونا نه، یا اینکه آهنگای رپ که هر 4 کلمه 5 کلمه ناسزاست گوش میدن:|||||||
ببینین کسایی هستن که انیمه میبینن ولی کسی نمیاد بگه من انیمه میبینم. تنها راه اینه که بری تک به تک از مردم بپرسی انیمه میبینن یا نه یا اینکه کلا بحثشو پیش بکشی، هردو راه ریسک بسیار بالایی دارن، من همینطوری به عجیب و غریب بودن معروفم اینم بگم دیگه قشنگ به چمن آراسته میشم، نمیخوام یکی دیگه به لقبام اضافه بشه:|
آقا جان من از همین تریبون اعلام میکنم شما یک دختر کتابخون 16 ساله به من نشون بده، من دست از سرت برمیدارم دیگه تو سرت غر نمیزنم اصلا :| کو خب؟ نیست ک نیست:| همه سرشون با اینستا گرمه:|
واقعا یکی از لذت بخش ترین چیزا برای من اینه که بشینم با یه نفر در مورد چیزایی که مطلقا به من هیچ ارتباطی نداره بحث کنم، مثل گذشته تاریک و کثیف ژاپن یا کشورای دیگه ( از جذاب ترین موضوعات) نحوه بوجود اومدن بشریت، انسان خردمند، جهش ژنتیکی ، بعضی از نظریه های بیخود انیشتین که حتی یک درصد هم برای زنده موندن تو این دنیا به من کمک نمیکنن،سختی های شغلای مختلف، دردایی که یه آدم میتونه تحمل کنه، آینده، بیماری اسکیزوفرنی... ضمن اینکه اهل مطالعه بودن با کتابخون بودن کاملا فرق میکنه (البته توی فرهنگ لغت من:))
درست خوندین ، چون من پایه ام و این یکی از معدود مزیت های منه و وقتی دو نفر دارای یک مزیت با هم دوست بشن اون مزیت دیگه مزیت به حساب نمیاد ( استدلالم تو حلقم:|)
منظورم این نیست که همینجا باشه چون یه رفیق هرجایی که باشه رفیقه منظورم اینه که وقتی میگه هستم واقعا باشه نه اینکه یه روز جواب بده یه روز حوصله منو نداشته باشه یا اینکه هر بار لازم باشه وجود خودم رو بهش یاد آوری کنم:| یا کسایی که زیر تاپیکت توی سایت های عمومی مینویسن من هستم بعدش یادشون میره یا روی هوا همینطوری یه چیزی نوشتن:| (این یکی خیلی رو اعصابه:\)
وتمام:)
