این مطلب تراوشات یک ذهن خیال پردازه که نمی خواد حرف بزنه...
امروز ۱۳ تیر ۱۴۰۳ داشتم درباره دیتاژورنالیسم سرچ می کردم که وارد ویرگول شدم.
یکم چرخیدم و یاد وبلاگای قدیمی افتادم اون موقع ها که راهنمایی و دبیرستانی بودم و فضای مجازی برامون بیشتر متن بود تا ویدئو و عکس. به نظرم دلیل اینکه من با کلمه ها راحت ارتباط برقرار می کنم تا ویدئو همین می تونه باشه.
الان هم می خوام چیزی یاد بگیرم ترجیح خوندن مقاله است تا دیدن فیلم؛ احساس می کنم آدم ها موقع نوشتن توجه و اهمیتی و حتی می شه گفت تخصص بیشتری به کار می برن.
در کل سروتونو درد نیارم امروز که پست خودم رو دیدم که برای ۳ سال پیش هست واااااقعا یهوووو شاااااک شدم شکه نه شاک.
رفتم به ۳ سال پیش به همون روز که چقدر ناراحت بودم چقدر زندگیم آشفته بود و اینکه اون روز با چه کسایی حرف زدم و چه چیزایی شنیدم ...
بالاخره چه بخواهیم چه نخواهیم می گذره درسته سخت می گذره ولی می گذره و همه چیز تغییر می کنه
مثلا من اون روزا یه زندگی رو هوا داشتم و الان کاملا آرامش رو پیدا کردم و تونستم تو این ۳ سال همه چیز رو مرتب کنم.
سخت گذشت تا بتونم همه چیز رو درست کنم اما گذشت و درست شدن. الان که دارم خودم رو مقایسه می کنم با اون فائزه ۳ سال پیش به خودم میگم واقعا داشتی چیکار می کردیییی لعنتی ؟؟ چرا این همه زمان رو از دست دادی؟؟؟؟ چرا آدم های اشتباه برات مهم بودن؟؟؟ هزار تا چیز دیگه....
می خواستم بگم که سخت می گذره اما رد می شه و می ره و من تو این ۳ سال که به اندازه ۱۰ سال بزرگ شدم یه نصیحت دارم برای تویی که اینو می خونی تنها چیز مهم زندگیت باید خودت باشی و درست زندگی کردن بقیه اهمیت ندارن. شاید خودخواهانه باشه اما سلامت روان شما از همه چیز مهم تره. هرجایی احساس کردی داری آسیب می بینی برو. خدا خودش تو قرآن می گه هجرت کنید حالا درسته ما نمی تونیم هجرت بزرگ داشته باشیم اما می تونیم از فضای کار سمی یا یه دوست سمی هجرت کنیم که...
این مطلب زایده ذهن و تجربه نویسنده است که شاید اصلا درست نباشه ...
