اولین قدم برای رسیدن به ارزشمندی، رسیدن به خود واقعی است!
از طرفی عدم ارزشمندی مانع رسیدن ما به خوشبختی می شود.
پس باید خود واقعی ات را همان طور که هست بپذیری!
این باور غلط که دیگران مرا قضاوت می کنند پس باید در حضور دیگران نقاب بزنم تا قضاوت نابجایی درمورد من نشود، کاملاً اشتباه است!
تا زمانی که به خاطر حرف مردم، خود واقعی تان را پنهان می کنید، یک سدّ محکم در برابر خوشبختی خود ساخته اید!
باورهای جایگزین
برخی از ما چون تجربه های تلخی را در گذشته و به خصوص در دوران کودکی و نوجوانی خود تجربه کرده ایم، این که یک شکسته خورده هستیم، به باورمان تبدیل شده است!
اما واقعیت این است که ما نمی توانیم همین طور دست روی دست بگذاریم و شاهد این باشیم که تله های روانی که در کودکی در ذهن ما شکل گرفته، بزرگسالی ما را هم نابود کنند!
نباید دیگران را مقصر بدانیم! نباید بگوییم سرنوشت چنین بوده است! نباید خود را یک شکست خورده بدانیم!
اگر مشکلی در زندگی ما هست، حتماً وجود آن لازم بوده تا ما به یک اتفاق مهم و تجربه خاص برسیم.
چه بسا که همین مشکل، اگر نباشد، هرگز نمی فهمیم که چطور و چرا زندگی می کنیم؟
تعجب می کنم که هنوز خیلی از افراد فکر می کنند که خوشبختی انحصاری است!
با اینکه هرروز می شنویم چه بسیار افرادی که با تلاش بسیار خود، از بدبختی رهایی یافته اند و اکنون به موفقیت و خوشختی رسیده اند.
اما جالب است که هنوز خیلی ها باور دارند که خوشبختی آدم ها به ژن آنها وابستگی دارد و خوشخبختی در انحصار ژن های خوب است!
اگر یکی از معیارهای شما هم برای رسیدن به خوشبختی، سن و سال است، سخت در اشتباهید!
چرا فکر می کنید که برای رسیدن به خوشبختی دیر شده؟
اگر چنین باوری داردید، شاید فراموش کرده اید که چرا زنده ایم و زندگی می کنیم؟
ما به دنیا آمده ایم برای اینکه تا آخرین لحظه زندگی برای خوشبخت تر شدن تلاش کنیم.
مهم نیست خوشبختی را چگونه تعریف می کنید، اما باید بدانید که شما همیشه هدفتان خوشبختی بوده و هست.
پس به ۴۰ ساله بودنتان اهمیت ندهید، بلکه به زنده بودنتان بیندیشید.
فراموش نکنید که خیلی از افراد در همین دنیا، در واقعیت، در سن بالا به موفقیت رسیده اند و نهایت خوشبختی موردنظرشان را تجربه کرده اند.
احساس بی ارزشی هم یکی از تله های ذهنی است که متأسفانه خیلی از افراد دچار آن می شوند.
افراد مبتلا به بی ارزشی احساس می کنند که دوست داشتنی نیستند و حتی خودشان هم برای خودشان ارزش قائل نمی شوند.
دو چیز وجود دارد که باید در درون فرد اتفاق بیفتد تا تغییر واقعی در طول زمان پدیدار شود:
۱- پذیرش اینکه عدم موفقیت یک بخش عادی از زندگی است.
۲- همچنین درک اینکه یک شکست، شخصیت یا هویت فرد را تعریف نمی کند.
افرادی که یک بار شکست خورده اند، ممکن است خیلی خوب و موفق با چالش بعدی روبرو شوند.
همان طور که توماس ادیسون نشان داد كه بعد از هزاران تلاش ناكام، توانسته لامپ را اختراع کند. همچنین او گفت که: من هزار بار شکست نخوردم؛ من فقط هزار راه یادگرفته ام که نمی توان از طریق آنها لامپ ساخت!
