به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم
به هرجا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنا ته وینم
تو که نوشم نه ای نیشم چرایی تو که یارم نه ای پیشم چرایی
تو که مرحم نه ای ریش دلم را نمک پاش دل ریشم چرایی
مو که افسرده حالم چون ننالم شکسته پر و بالم چون ننالم
همه گویند فلانی ناله کم کن ته آیی در خیالم چون ننالم
دو زلفونت بود تار ربابم چه میخواهی از این حال خرابم
ته که با مو سر یاری نداری چرا هر نیمه شو آیی به خوابم
درخت غم به جانم کرده ریشه به درگاه خدا نالم همیشه
بیا که قدر یکدیگر بدانیم اجل سنگ است و آدم مثل شیشه
به دوری از برم دل در برم نیست هوای دیگری اندر سرم نیست
به جان دلبرم کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نیست
