گاهی مردم دوست دارند از اصطلاحاتی استفاده کنند که شاید فقط یک‌بار از جایی شنیده‌اند؛ نه نحوه‌ی نگارش آن را دیده‌اند و نه از معنای آن اطلاعی دارند... (خب دوست دارن دیگه!)
سه تا از آن‌هایی که در سال‌های اخیر زیاد شنیده‌ایم و می‌شنویم:
ضرس واژه‌ای عربی و به معنای دندان آسیاست.
ضرس قاطع یعنی دندانِ قاطع، یا دندانِ بُرّنده و تیز؛ (چیزی شبیه به اصطلاح «جواب دندان‌شکن»)
پس «به ضرس قاطع» یعنی از روی یقین و با کمال اطمینان.
و نه اِنقورت!
این نیز ترکیبی عربی است به معنای «اگر بگویی» و اصطلاحاً یعنی «اگر اشکال‌تراشی کنی» و «حرفی روی حرفم بیاوری» و به طور کلی بیان اشکال و ایراد بر مطلب و سخنی است که مطرح شده است.
این یکی را تا دلتان بخواهد هم اشتباه می‌نویسند و هم اشتباه می‌خوانند!
ده‌ها نمونه از اشتباه‌نویسیِ این اصطلاحِ عربیِ آب‌نکشیده در مطبوعات و رسانه‌ها موجود است که می‌توانید با یک جستجوی گوگلی بیابید؛ به ویژه این شکلِ آن: از حِیضِ انتفاع...!
نخست این که «حِیض»، «حایض» و «استحاضه» همگی واژه‌هایی مربوط به عادت ماهیانه‌ی بانوان‌اند.
دوم این‌که خوانشِ این واژه «حَ ی یِ ز» (Hayyez) است هم‌خانواده با واژه‌ی «حایز» که حتماً در ترکیب «حایز اهمیت» بارها دیده‌اید.
حَیِّز در عربی به معنای مکان یا وضعیت است.
«حیّز انتفاع» یعنی وضعیتِ سوددهی، نفع داشتن.
و طبعاً ساقط شدن از این وضعیت، یعنی دیگر اثر یا سود یا کارایی نداشتن.
به همین سادگی!
اما اصلاً چه بهتر که از این اصطلاحاتِ صدتا‌یه‌غازِ آب‌نکشیده استفاده نکنیم و عطایشان را به لقایشان ببخشیم...
واقعاً بهتر نیست؟
منبع: http://Lahzeakhar.com
