این روزها کمتر کسی فلاپیدیسک رو از نزدیک دیده — مخصوصاً اگر متولد دهه ۸۰ به بعد باشه. با این حال، هنوزم آیکون فلاپیدیسک تو بیشتر نرمافزارها معنی «ذخیره» میده. سؤال اینجاست:
آیا استفاده از یه نماد قدیمی و منسوخ برای عملکردی مدرن، منطقیه؟
پاسخ UX میگه: کاملاً منطقیه — چون تو طراحی تجربه کاربری، مهمترین چیز اینه که کاربر درجا بفهمه چیبهچیه، نه اینکه نماد رو بشناسه.
تو UX، هدف این نیست که کاربر منشأ آیکونها رو بشناسه. هدف اینه که:
توی همون لحظه، بدون فکر کردن بفهمه اون نماد چه کاری میکنه.
حتی اگه هرگز اون شیء فیزیکی (مثلاً فلاپیدیسک) رو از نزدیک ندیده باشه.
مثل چی؟
آیکون تلفن کلاسیک هنوز برای تماس استفاده میشه، حتی وقتی گوشیهای امروزی دیگه اون شکلی نیستن.
پاکتنامه یعنی ایمیل، حتی برای نسلهایی که شاید هیچوقت نامه پستی نفرستادن.
تحقیقات گروه Nielsen Norman نشون میده که:
اکثر کاربران، حتی نوجوانان، آیکون فلاپیدیسک رو بهدرستی به عنوان "ذخیرهسازی" تشخیص میدن.
بیشترشون اصلاً نمیدونن فلاپیدیسک واقعی چیه، ولی کارکرد نماد براشون واضحه.
این یعنی: درک، از شناخت بهتر کار میکنه.
یعنی لازم نیست کاربر بدونه "چی هست"، کافیه بدونه "چی کار میکنه".
آدمها از طریق تکرار و بافت (context) یاد میگیرن، نه صرفاً با دانش تاریخی.
وقتی شما سالها تو اپلیکیشنها دیدی که این آیکون عملکرد ذخیره داره، مغزت یاد گرفته:
"این دکمه برای Save هست"
دیگه مهم نیست بدونی اسمش چیه یا از کجا اومده.
آیکون فلاپیدیسک، حتی اگر از نظر تکنولوژی منسوخ شده باشه، از نظر تجربه کاربر کاملاً زنده و کارآمده. چرا؟
چون:
شناختهشدهست.
عملکردش واضح و بدون ابهامه.
کاربران باهاش راحتن.
پس نیازی نیست همیشه دنبال "نماد جدید" باشیم.
اگه یه آیکون قدیمی هنوز خوب کار میکنه، همون بهتر که حفظش کنیم.
الهام گرفته از مقالهی اصلی Nielsen Norman Group با عنوان
“The Floppy Disk Icon Means Save — And That’s All You Need to Know”
