صمیمیت نابجا

تجربه شما اینو نمی‌گه که آدم وقتی قراره جایی زیست اندکی داشته باشه که مطمئنه در حدش نیست و خیلی بالاتر از جو و لول اونجاست باید سفت و سخت مرز‌های خودش رو حفظ کنه و با آدم‌اای اونجا صمیمی نشه یعنی خودافشایی و راحتی رو بروز نده تا بلطبع اون افراد این اجازه و حق این رو پیدا نکنند

که در موردش اظهار نظر کنند؟ یا سوگیری خاصی از اینکه چی درمورد اون آدم تصور می‌کنند بهش بدن؟ ببینید مثال دم دستی اینه که طرف یه سبک لباس پوشیدنی داره که اون صمیمیته باعث می‌شه دیگران هی درموردش نظر بدن و یهو بعد یه مدت ممکنه کلا تغییر کنه. خب اینطور اون آدم پسرفت بدی داره...