نژادشناسی طیور
اردک پکنی
مردمان چین باستان احتمالا جز اولین کسانی بودند که اردک وحشی را حدود هزار سال پیش از میلاد مسیح، اهلی کرده و اردک را به یک منبع غذایی مهم تبدیل کردند. با گذشت زمان، چینی‌ها با استفاده از تکنیک‌های جوجه‌کشی مصنوعی و تولید گونه‌های مختلف اردک، پیشرفته‌ترین پرورش‌دهنده‌ی اردک در جهان شناخته شدند. یکی از این گونه‌ها اردک پیکن، اردک پیکنی و یا اردک پکنی است.
زمان ورود اردک پکنی به آمریکا به‌نقل از جان اچ. رابینسون در کتاب «اردک‌ها و غازها برای سود لذت؛ چاپ ۱۹۲۴» به سپتامبر ۱۸۷۴ برمی‌گردد، جاییکه جیمز ای. پالمر یادداشتی در مجله‌ی «جهان طیور» منتشر می‌کند. پالمر در گزارش خود به یک تاجر آمریکایی به‌نام «مک‌گریس» اشاره می‌کند که از او می‌خواهد ۱۵ اردک سفید بزرگ را از شانگهای چین به آمریکا منتقل کند. این اردک‌ها از تخم‌های به‌دست آمده از پکن (که در گذشته غربی‌ها به آن پیکینگ می‌گفتند) خارج شده بودند. از این محموله، ۳ اردک نر و ۶ اردک ماده در یک سفر دریایی ۱۲۴ روزه جان سالم به‌در می‌برند و در مارس ۱۸۷۳ به شهر نیویورک می‌رسند.
در سال ۱۸۷۴ انجمن تازه تاسیس طیور آمریکا (APA) اولین سری از کتاب استانداردهای خود را منتشر می‌کند که شامل اردک پکنی نیز می‌شود. پس از مدت کوتاهی از معرفی اردک پکنی توسط انجمن طیور آمریکا، اردک پکنی نژاد اصلی صنعت پرورش اردک در آمریکای شمالی می‌شود.
محبوبیت اردک پکنی امروزه نیز ادامه دارد درحالیکه این گونه بیشترین میزان ترکیب را با سایر نژادهای اردک داشته است. موفقیت تجاری آن به‌دلیل ترکیبی از صفات شامل سرسختی، اندازه‌ی بزرگ، نرخ رشد بالا (۳/۷۵ کیلوگرم در ۷ هفته)، راندمان بالا به‌نسبت خوراک ( ۱/۲ تا ۱/۳ کیلوگرم خوراک به‌ازای هر ۵۰۰ گرم خوراک)، باروری بالا، قابلیت جوجه‌کشی عالی، روحیه‌ی آرام و پرهای سفید است.
همانطور که اشاره شد اردک پکنی به‌دلایل بالا برای کشاورزان آمریکایی علی‌الخصوص در حوزه‌ی پرورش محبوب است اما به‌طور کلی محبوبیت آن‌ها به‌اندازه‌ی اردک مسکوی یا اردک روئن نیست.
از تصاویر و گزارش‌های مکتوبی که از سال‌های اولیه‌ی حضور اردک پکنی در غرب موجود است، می‌توان فهمید اردک پکنی که امروزه در آمریکا پرورش داده می‌شود با نمونه‌های اولیه‌ی آن از نظر ظاهری تفاوت چندانی ندارد.
اردک‌های پکنی کلاسیک بدن توپُرتری دارند که با زاویه‌ی ۳۵ تا ۴۵ درجه‌ای توسط جاندار حمل می‌شود. پایین‌تنه‌ای پهن، صاف، بدون جناغ برجسته و شکمی که کاملا با پر پوشیده شده است و برخلاف نژادهای دیگر دم را برحسب عادت به سمت بالا نگه می‌دارد. سری بزرگ با گونه‌هایی پُر که در اردک‌های پکنی ماده پرهای پیشانی از قسمت بالای منقار بالا می‌آید وحالتی مانند تاج به خود می‌گیرد.
گردن ضخیم و با طول متوسط که اغلب به‌صورت قوس‌دار (از نوک منقار، سر و گردن) است. منقاری با طول متوسط و ضخامتی متناسب با جثه‌ی حیوان دارد که مستقیم بالا می‌آید.
وزن این اردک‌های پکنی بزرگ هفت‌ماهه و با نژاد استاندارد آمریکایی حدود ۵/۵ کیلوگرم (اردک سمت چپ) و ۵ کیلو (اردک سمت راست) است که توسط جین بانتینگ پرورش یافته‌اند و قهرمان سنگین‌وزن‌ترین اردک در یک مسابقه‌ی زمستانی در ۱۹۹۹ می‌شوند.
