عفونتهای نوظهور به بیماریهای عفونی اطلاق میشود که برای اولین بار در جمعیتهای انسانی شناسایی میشوند یا عفونتهایی که در توزیع جغرافیایی یا شدت آنها تغییرات قابل توجهی مشاهده میشود. این عفونتها نه تنها به خطراتی که برای سلامت عمومی ایجاد میکنند، بلکه به دلیل گستردگی آنها و سرعت شیوع در جامعه، به چالشهای جدی برای نظامهای بهداشتی تبدیل شدهاند. برخی از مثالهای شناختهشده از عفونتهای نوظهور شامل اچآیوی/ایدز، SARS، MERS و Covid-19 هستند.
عوامل متعددی میتوانند به ظهور عفونتهای نوظهور کمک کنند:
تغییرات اقلیمی: تغییرات در دما، بارش و الگوهای آب و هوایی میتوانند زیستگاههای جدیدی برای پاتوژنها فراهم کنند و باعث گسترش بیماریهای عفونی به مناطق جدید شوند.
گسترش جمعیت و شهرنشینی: افزایش تراکم جمعیت در مناطق شهری و تغییر در شیوههای زندگی میتواند شرایطی را فراهم کند که در آن ویروسها و باکتریها به راحتی منتقل شوند.
جهانیسازی و سفر: تسهیل سفرهای بینالمللی و تجارت میتواند موجب انتقال سریع پاتوژنها از یک منطقه به منطقه دیگر شود.
تغییرات در رفتار انسانی: رفتارهای مربوط به بهداشت، تغذیه و فعالیتهای اجتماعی میتوانند تأثیر چشمگیری در شیوع عفونتهای نوظهور داشته باشند.
عفونتهای نوظهور چالشهای متعددی برای سلامت عمومی ایجاد میکنند:
یافتن درمان و واکسن: سرعت ظهور این عفونتها میتواند فرآیند توسعه دارو و واکسن را به چالش بکشد. تحقیقات و توسعه برای مقابله با یک پاتوژن جدید زمانبر است و در بسیاری از موارد، پیشرفتها به اندازه کافی سریع نیستند.
مدیریت بحرانهای بهداشتی: شیوع عفونتهای نوظهور میتواند به سیستمهای بهداشتی فشار بیاورد. از تست و تشخیص گرفته تا ارائه درمان و ایمنسازی جمعیت، همگی به منابع مالی، انسانی و زیرساختهای بهداشتی نیاز دارند.
توسعه مقاومت میکروبی: برخی از عفونتها میتوانند در برابر داروها و درمانها مقاوم شوند. افزایش مصرف نادرست آنتیبیوتیکها، یکی از عوامل اصلی افزایش این مقاومت است.
تأثیرات اجتماعی و اقتصادی: شیوع بیماریهای عفونی میتواند منجر به تبدیل بحرانهای بهداشتی به بحرانهای اجتماعی و اقتصادی شود، از جمله کاهش تولید، افزایش هزینههای درمان و مختل شدن خدمات اجتماعی.
