حتی در خوشبینانه ترین حالت ها وقتی داری کاری انجام میدهی و همه چیز به صورت اتو انجام می شود گاهی یک سوال ساده در این موضوع که من دارم چه کاری را انجام میدهم می تواند تمام ساختار فکری را به هم بریزد و تمام دستاوردهای جاری را زیر سوال ببرد این همان مشکل دایمی است
هر حرکت جدیدی که شروع میکنی و به نقطه ای به اصطلاح لانچ این موفقیت می رسد نهایتا کنار میکشیم یا دلسرد می شویم و اولین سوال اساسی سرو کله ان پیدا می شود که ما داریم چه کاری انجام میدهیم و این سوال دو جنبه دارد جنبه اول اینکه دوباره وارد یک دوراهی و یا جند راهی که خیلی وقت پیش سر آن ایستاده بودی و الان تو را با این سوال از زیر بار خیلی از کارهایی که باید انجام دهی و وظایفی را برای خود به عهده گرفته ای رها میسازد.
اینکه کدام جنبه از این داستان را باید بپذیری و کدام را رها کنی به نظرم خیلی دشوار می باشد. شاید این فرافکنی ذهن است که مارا از اینکه این همه مجبوریم کار کنیم رها می سازد و این ترفند همیشه کار کرده و امید وار است که این بار نیز کار کند.
آنچه که انجام میدهیم انچیزی نیست که دوست داریم و آنچیزی است که باید انجام دهیم بین دوست داشتن و چیزی که باید انجام دهیم فرق بسیاری وجود دارد.
همیشه با این سوال می توان گفت ما را از زیر کار رها میسازد.
باید انتخاب کنیم کدام رنج ارزش دارد
