ماده 1- از تاریخ ابلاغ این قانون،استادکاران و کارگران قالی و فرش دستباف بدون کارفرما و با کارفرما،شاغل در کارگاه های خانگی تک باف قالی و فرش و یا تحت پوشش تعاونی های قالی و فرش و مجتمع های کوچک و بزرگ مربوطه و همچنین شاغلان صنایع دستی خانگی و غیر آن در گروههای مصوب شناسه دار(کددار)صنایع دستی ایران که به صورت تمام وقت به مشاغل یاد شده اشتغال دارند،تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار میگیرند.بیست درصد(20%)سهم دولت و هفت درصد(7%)سهم بیمه شده خواهد بود.در صورت وجود کارفرما، با پرداخت سه درصد(3%)سهم کارفرما بیمه یاد شده بیمه بیکاری نیز خواهد بود.
ماده 2-صدور پروانه تولید برای کارگاههای خانگی که در مدت یک سال حداقل پنج و حد اکثر بیست متر مربع در رج پنجاه و یا معادل آن در درشتباف و ریزباف توسط یک استادکار در شغل دائم و کارگر ساده و یا اعضاء خانواده اش بافته شود،بدون اخذ مجوز از شهرداری و اداره امور اقتصادی و دارایی و با رعایت سایر ضوابط بلامانع است.
ماده 3-هزینه اجراء این قانون در سال 1388 از محل اعتبار برنامه 30441 مذکور دربند(34)ماده واحده قانون بودجه سال 1388 کل کشور تأمین می شود و در سالرذ های بعد،در صورت تأمین اعتبار قابل اجراء خواهد بود.
ماده 4-مواد و اجزاء قوانین و مقررات دیگر که با این قانون مغایرت دارد،لغو میشود.
قانون فوق مشتمل بر چهار ماده و پنج تبصره در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ هجدهم مردادماه یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 1388/6/11 به تأیید شورای نگهبان رسید.