در باب این مطلب این رو بگم که فکر میکردم ویرگول مرده
تازه فکر میکردم بد هم مرده
یعنی جوری که دیگه سگ هم توش پرسه نمیزنه.
ولی اشتباه میکردم
اشتباه خیلی بزرگی هم میکردم.
در حقیقت من چیزی نمینوشتم که کسی بیاد و بگه وای چقدر خفن بزار لایکش کنم یا کامنت بزارم.
وقتی چیزی برای ارائه نداشتم و حرفی نمیزدم
و اگر هم میزدم چیزی نبوده که براشون لذت بخش باشه
معلومه کسی چیزی نمیگه.
پس اینجوریه که فکر میکنم اینجا مرده یا جاهای دیگه مردن.
در حالی که نه.
من فقط ساکت تر شدم
مردم الکی لایک نمیکنن
و این یعنی رشد فرهنگی
مردم دارن یاد میگیرن تا الکی به هرچیزی ری اکشن نشون ندن
کجاش بده واقعا؟
شاید بگیم خب ولی پست من که خیلی باحاله.
اوکی آره مثلا اگر من الان بیام و یه پست در مورد نوشتن یه پروتکل سراسری عجیب غریب توی کامپیوتر بنویسم خیلی باحاله
ولی یه سوال آیا برای جامعه ای که عمومش چیزی از خاص بودن پست من نمیدونن هم باحاله؟
در حقیقت اون چیزی که برای ما باحاله همیشه لزوما برای همه باحال نیست.
چون خیلی ها اصلا نمیفهمن داری چی میگی؟ و اما موضوع بعدی بحث ترنده
جامعه بیان چرا خالی تر شده؟
چون تمام اون بچه هایی که یه روزی اینجا خیلی فعال بودن الان بزرگتر شدن
دیگه دغدغه ی بچگانه ای وجود نداره
دیگه کاره
دانشگاست
زندگیه
و حتی درسای دبیرستانه
دیگه بحث این نیست که برم بشینم در مورد فلان انیمه بنویسم.
واقعیت زندگی همینه . وقتی واردش میشی جدیه ولی فان و باحاله.
ولی وقتت رو میگیره
و ذهنیتت اینقدر آشوبناکه که نمیدونی از بین این همه ناگفته کدوم رو بگی
و بعضیا هم این وسط به این فکر میرسن که خب چه کاریه که یه دغدغه ی دیگه برای خودم ایجاد کنم که حالا چی بگم یا چی نگم. و خب سعی میکنن فعالیتشون رو توی این فضا قطع کنن ولی نه این که نباشن.
خیلی هم هستن!
