برای من که نافم را با یونایتد بریده اند و خودم را خوشبخت ترین هوادار زمین میدانم که با کسب سه گانه تاریخی سال 99(هرچند به یادش نمی آورم، صد افسوس) چشم به جهان گشودم،این تیم و هرچه مربوط به آن بشود مقدس است.
یونایتد هویتی است که دوست ندارم از دستش بدهم حتی اگر همه چیز را از دست داده باشم. یکه تازی و بلندپروازی، آنقدر بالا برد یونایتد را که دیگر دست نیافتنی مینمود اما آن اتفاق لعنتی همه چیز را بر باد داد.
خداحافظی های سر الکس و پس گرفتن آن بعد از مدتی برایمان عادت شده بوn و خیال میکردیم اینبار هم شوخی است؛ اما رئیس اینبار سر شوخی نداشت. فرگوسن افسانه ای رفت و یونایتد نفرین شد. جلال و جبروت تیم محبوبم پودر شد و انگار کالبدی پوشالی از آن "هیولا" باقی ماند.
یونایتد قمار نامها را واگذار کرد و بالأخره یاد "رئیس" و یونایتد افسانه ای غلبه کرد؛ اوله سر کار آمد!
در تمام این سالها هرگز یادم نیست یونایتدی مثل یونایتد اوله دیده باشم؛ نه فان خال و نه آن مورینیوی لعنتی. یونایتد اوله را لازم داشت تا بتازاند و با لشکر جوانانش بی مهابا بر هر حریفی بتازد. یونایتد شجاعت و احترام از دست رفته را، رفته رفته باز می یابد و دیگر نمیشود سر باختن شیاطین سرخ شرط بست.
یونایتد احیا شده و دوباره میتواند قد راست کند. اوله و شاگردانش بی نقص نیستند و هنوز هم استرس غالب ترین احساس در بازی با هر حریفی است. گاهی چنان تیم هایی را به صلابه میکشد که در باور نمیگنجد و گاه ناباورانه تر تسلیم گمنامها میشود. بالا و پائین های اوله و شاگردانش اعصابمان را خرد کرده اما یادمان باشد این تیم امیدبخش است و میجنگد.
اوله در اولین تابستان دست به قمار زد و خیلی از بازیکنان را کنار گذاشت و جوانانی را جذب کرد که در شایستگیشان تردیدهایی جدی وجود داشت. قمار کرد و انقلاب را کلید زد اما همه میدانیم که هنوز ابتدای راهیم.
یونایتد این فصل با جوانان یکه تازی میکند و خریدهای تازه و بازیکنان پرورش یافته شور و شوق را در دلمان زنده میکند. وان بیساکا در سمت راست عالی میجنگد هرچند در حمله حرفی برای گفتن نداشته تا اینجا؛ جیمز با آن گامهای بلند و تیز و باورنکردنیش، محدودیت را به چالش کشیده و هر تیمی را آزار میدهد؛ رشفورد شکوفا شده و تمرکز بالایی نشان داده و خوب گل میزند؛ اسکات صلابتی که در میانه میدان نیاز داریم را فراهم کرده و مگوآیر باوجود ضعفهایش، نشان داده میتواند خط دفاع را بازسازی کند؛ گرین وود و ویلیامز و توانزبه امید به جوانان را زنده کرده و معنای آکادمی را یادآوری میکنند. "نشانه های مثبت" مشهود است و فقط زمان مسئله است. اوله به مهره نیاز دارد؛ این انکارکردنی نیست.
یونایتد در میانه های زمین میلنگد؛ در خط حمله زهردار نیست و مارسیال تمام کنندگی لازم را ندارد؛ در دفاع عملکرد پر فراز و نشیب لیندلوف مطمئنمان نمی کند و دخئا هم هنوز خود واقعیش نشده. یونایتد هنوز کار دارد تا آن تیم مهارناپذیر شود اما نباید اشتباه کنیم و لغزشها را بر سر اوله بکوبیم و خرابش کنیم.
یونایتد باید سه سال یا بیشتر برای اوله صبر کند؛ باید ولخرجی کنیم و مهره بخریم. شاید در خوشبینانه ترین حالت بتوان سه بازیکن در ژانویه جذب کرد. احتمالاً میشود "برونو فرناندس" را به الدترافورد آورد؛ "ارلینگ هالند" نروژی هم انگار موافق بازی کردن زیر نظر سولسشر باشد و "اریکسن" از همیشه در دسترستر است؛ "جیدون سانچو" غیرمعقول ترین هدف زمستانی مینماید و شاید تا تابستان بعدی باید برایش منتظر باشیم و جنگی تمام عیار با غولها بر سرش راه بیندازیم. شاید بازگشت "پوگبا" و "اریک بایی" همان چیزی است که تکانی به تیممان بدهد. البته ممکن است خروج پوگبا احتمالات را عوض کند ولی این جابجایی مثل چند ماه پیش وحشتناک نخواهدبود. شاید منطقی ترین تصمیم فعلی این است که پوگبا را فروخته و جایگزینهای مناسبی جایگزینش کنیم.
همه اینها اما فقط زمانی محقق خواهدشد که "اوله" بماند و پروژه را پیش ببرد. اینروزها یونایتد سایه ای از آن تیم افسانه ای گذشته را نشان داده و امیدوارمان میکند. اتفاقیکه هرگز مربیان قبلی نتوانستند رنگ تحققش بخشند. اینروزها جنگندگی و شور و شوق را در اردوی تیم میبینیم و باید یادمان باشد اینها را اوله ساخته و باید اجازه دهیم به راهش ادامه دهد.
برای من که هیچ چیز عزیزتر و رؤیاییتر از تکرار جلال و شوکت گذشته نیست، اوله همان ناخدایی است که میتواند این کشتی را از میان طوفان سالهای اخیر سالم خارج کند. امیدوارم مدیران پراشتباه یونایتد، حماقت نکنند و دوباره سکان را از دست سکاندار درنیاورند؛ فقط امیدوارم.
