اولدنبرگ جامعه شناس آمریکایی از فضاهای سومی صحبت می‌کند که نه فضای اول (خانه) و نه فضای دوم (محیط کار) که مناسبات اجتماعی و پیوندهای عمیق‌تری در آنجا شکل می‌گیرد. در چنین فضایی است که فرد با حس تعلقی که به آن مکان دارد هویت خود را تعریف می‌کند و چنین فضاهایی غالبا به جزوی از تجربه زیسته فرد تبدیل می‌گردند. درواقع هویت فرد در یک دیالکتیک متقابل با فضا به طور مستمر در حال «شدن» و شکل گیری است. این عکس را که از یک آلبوم یافتم متعلق است به بیش از صد سال قبل و نمایانگر عزاداری زنان در تیمچه مظفریه تبریز است. اما چه در این صدسال گذشته که تبریز تماما به شهری مردانه تبدیل شده است؟ به گونه‌ای که اکنون حتی ورود زنان به همین عزاداری تیمچه مظفریه نیز ممنوع شده است. تک ساحتی شدن فضاهای شهری در تبریز بی‌شک مولد ادبیات سکسیتی، نرخ پایین مشارکت اقتصادی زنان و محرومیت از همراهی با جریان‌های پیشرو در حقوق زنان است. به گمانم با پس گرفتن آرام آن فضاهای سوم مورد اشاره اولدنبرگ بتوان تا حد زیادی شهر را از تمامیت‌خواهی مردانه نجات داد.
