افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید که عموماً توسط افراد نزدیک خود افراد درونگرا و اجتماعی تعریف می شوند ، از تعامل اجتماعی و مشارکت در فعالیت های اجتماعی پرهیز می کنند. حالت احساس راحتی و تعلق خاطر به محیط محدود به محیط اجتماعی نیست. این افراد معمولاً خود را بخشی از خانواده نمی دانند و از روابط نزدیک با اعضای خانواده پرهیز می کنند. اختلال شخصیت اسکیزوئید بیماری نیست که بلافاصله در صورت ابتلای فرد تشخیص دهید.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید غالباً به دلیل ضرورت در فعالیت هایی شرکت می کنند. آنها از این فعالیتهایی که به دلیل ضرورت در آنها شرکت می کنند لذت نمی برند ، یا به ندرت و با کمترین میزان از آنها لذت می برند. آنها پس از مدتی تماس با دیگران به دلیل فعالیتها و غیره احساس می کنند باید تنها باشند. تنها بودن تا حدودی به آنها آرامش می بخشد.
درک و شناخت افراد با ساختار شخصیت اسکیزوئید آسان نیست. زیرا آنها در مورد خود و احساسات خود سهیم نیستند. آنها حتی در شرایطی که انتظار می رود علائم هیجانی داشته باشند ، واکنش احساسی نشان نمی دهند. یکی از دلایل این امر این است که آنها نمی دانند چگونه خود را ابراز کنند. این باعث می شود که آنها هیچ تلاشی برای توضیح احساسات خود نکنند. دلیل دیگر این است که این افراد که معمولاً سبک دلبستگی اجتنابی دارند ، می گویند: "بهتر است روابط نداشته باشیم." افکار آنها هستند فکر و ترس از این که توسط افرادی که به آنها نزدیک هستند اسیر و مورد سو استفاده قرار بگیرند ، آنها را از این نزدیکی دور می کند. با این حال ، این ترس ها مانع احساس نیاز به نزدیکی آنها نمی شود.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید نمی دانند چگونه احساسات خود را ابراز کنند ، آنها همچنین در درک احساسات دیگران مشکل دارند و نمی دانند چگونه واکنش نشان دهند. آنها در درک انتظارات دیگران مشکل دارند. به همین دلیل روابط با دیگران برای این افراد بسیار دشوار است. گرایش آنها به زندگی بسیار دور از افراد دیگر آنها را مستقل می کند. این امر آنها را قادر می سازد تا در زمینه های مورد علاقه خود به خودکفایی و شایستگی برسند. با این حال ، هر چقدر این افراد موفق باشند ، این طرف آنها زیاد مورد توجه قرار نمی گیرد زیرا آنها بیرون نمی روند و با افراد زیادی ارتباط برقرار نمی کنند. با این حال ، بسیاری از افراد اسکیزوئید ، به لطف عشق به مطالعه و اکتشاف ، در منافع خود مسلط می شوند.
این نگرش افراد با ساختار شخصیت اسکیزوئید ، که با کناره گیری هرچه بیشتر خود از محیط های اجتماعی از تعامل اجتماعی جلوگیری می کنند ، در روابط ، رفتارها و ترجیحات آنها نیز منعکس می شود. علائم اصلی اختلال شخصیت اسکیزوئید عبارتند از:
آنها از ایجاد روابط نزدیک پرهیز می کنند.
آنها از فعالیت های اجتماعی و تعاملات اجتماعی دور می مانند. آنها از فعالیتهای بسیار کمی لذت می برند.
آنها معمولاً فعالیتهایی را ترجیح می دهند كه بتوانند به تنهایی انجام دهند.
آنها احساسات خود را برای طرف مقابل آشکار نمی کنند یا آن را بسیار سطحی منعکس می کنند. به همین دلیل ، آنها را سرد و دور درک می کنند.
آنها نسبت به دیگران و احساسات خود حساسیت و بی تفاوتی را تجربه می کنند.
مهارت های همدلی توسعه نیافته است.
آنها افراد کاملاً خودکفا هستند.
اگرچه آنها هیچ اختلالات جنسی را تجربه نمی کنند و میل جنسی کمی دارند ، اما از رابطه جنسی دور هستند. وقتی آنها رابطه جنسی برقرار می کنند ، این کار را به عنوان یک وظیفه ، عاری از احساس انجام می دهند.
منابع انگیزه صادقانه هستند. آنها انتظار دریافت تمجید یا حمایت از دیگران را ندارند و وقتی این کار را انجام دهند رضایت را تجربه نمی کنند. فقط کافی است که از کاری که انجام می دهند راضی باشند. بنابراین ، آنها نسبت به تمجید و انتقاد از دیگران بی تفاوت هستند و بی پاسخ هستند.
دنیای فانتزی گسترده است. آنها عاشق خواب دیدن هستند ، در اینجا خیالات زیادی را تحقق می بخشند. آنها می توانند واقعیت و خیال را از هم تشخیص دهند.
از آنجا که افراد دارای ساختار اسکیزوئید از وضعیت خود شکایت زیادی ندارند ، کمتر پیش می آید که به دنبال درمان بروند. با این حال ، اگر آنها به درمان متوسل شوند ، می توان با رویکرد صحیح و درمانگر مناسب پیشرفت کرد. یکی از مهمترین عوامل در اینجا درمانگر است. زیرا اولین شرط این است که افراد دارای ساختار اسکیزوئید به درمانگر خود اعتماد کنند تا خود را باز کنند و این وضعیت بسیار دشوارتر از سایر ساختارهای شخصیتی است. در این مرحله ، ایجاد ارتباط با فرد اسکیزوئید برای درمانگر مهم است به طوری که ترس از نزدیک بودن و گرفتار شدن را تحریک نکند.
موثرترین روش در درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید روان درمانی است. بسته به سطح اختلال و وجود سایر اختلالات روانی همراه ، دارو درمانی ممکن است همراه با روان درمانی باشد. درمان های گروهی مثبت هستند و به طور مكرر در درمان اختلال شخصیت اسكیزوئید مورد استفاده قرار می گیرند زیرا نشان می دهد كه فرد در تجارب خود تنها نیست و تعاملات اجتماعی را افزایش می دهد و مهارت های اجتماعی را رشد می دهد. فرایندهای درمانی افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است طولانی تر از سایر اختلالات باشد.
