از وقتی یادم میاد از بیمارستان همیشه خدا بدم میومده و واقعا از کابوسهای زندگیمه بودن تو محیطی که همیشه بوی مواد ضدعفونی و خون و آلودگی میده. اونقدر از این محیط بدم میاد که وصیت کردم اگه روزی روزگاری کارم به بستری شدن تو بیمارستان کشید اذیتم نکنن و بذارن یه گوشه از خونه دار فانی رو وداع بگم.
حالا تصور کن مجبور باشی مامان ت رو ببری همچین جایی بذاری تا درمان بشه و مجبور باشی کنارش شب مانی داشته باشی. خدا سر گرگ بیابون هم نیاره این ماجراهایی که من هر لحظه با کادر نظافت و درمان داشتم. فکر کن تو بیمارستان باشی و حتی ندارن شب یه خواب راحت داشته باشی اما واسه گرفتن همین اتاق پر سروصدا و پر از خاک تو صف انتظار باشی و خودت رو خوش شانس بدونی که تونستی لااقل این اتاق رزرو کنی تا مامانت مداوا بشه. واقعااین حجم از بیشعوری و نفهمی نوبره!! ببخشیدا ولی هیچ صفت دیگه ای نمیتونم بهشون نسبت بدم چون باید خیلی نفهم باشی که جزو کادر درمانی یکی از مشهور ترین بیمارستان های شهر باشی و حتی فرهنگ درست جواب دادن رو بهت آموزش نداده باشن. اینجایی که من امشب هستم به عنوان همراه بیمار درسته که وسط شهره ولی خدا شاهده بیشترین آلودگی صوتی از هر دو طرفه اتاق بیشتر از سروصدای خیابونه از یه طرف روبروی در اتاق تی شویی ه و کارگرای زحمتکش انتقلم زندگیشون رو از تی ها میگیرن و هر بار ما رو از خواب می پرونن و از اونطرف تا میخوایم به خواب عمیق بریم یکی از پرستارها با چنان شدتی در رو باز میکنه که 300 متر می پریم که چی که یادشان رفته زودتر بیان فرم رضایت نامه مداوا رو امضا بگیرن!!!!!!
مبل تختخواب شوی همراه اونقدر داغونه و جیرجیر میکنه که حتی نیم سانت هم نباید پام رو تکون بدم که من دیگه عامل بعدی پروندن مامانم از خواب نباشم! اونقدری تو این بیمارستان خوشنام حرص خوردم که بعد از ترخیص حتما باید یه دوره ریکاوری روانی داشته باشم چون واقعا تو شوک ام از همه چی
و واقعا برام سواله که این چیزا حق طبیعی و مسلمه دوره مداوا تو بیمارستانه که بار مالی به کنار باید متحمل بار روانی هم بشیم یا من برای اینجا دارم خیلی ایده آل فکر میکنم؟؟!!
