اولین کفش ها؛ 20 حقیقت بامزه در موردکفش‌ها که نمی‌دانید
تاریخچه کفش به ما می‌گوید که اولین کفش‌ها به جز حفاظت از پا یک داستان جذاب هم با خودشان به همراه داشته‌اند، از صندل تا بوت هر مدل کفشی که باشد ماجرای خاص خودش رو دارد.
بیایید صادقانه حرف بزنیم، درست است که کفش یکی از مهم‌ترین قسمت‌های استایل در نظر گرفته می‌شود، اما داستان کفش‌ها خیلی بیشتر از این حرف‌ها است.
کفش‌ها برای راحتی، محافظت و حتی کار استفاده می‌شوند. تصور کنید که بخواهید با صندل سوارکاری کنید یا با کفش پاشنه‌بلند به کوهنوردی بروید، اصلاً شدنی هست؟ معلوم است که نه.
در زندگی کفش‌ها خیلی مهم تراز آن چیزی هستند که فکرش رو می‌کنید، در این مقاله باهم حقایق کفش رو مرور می‌کنیم تا بفهمیم که این فقط یک کفش فانتزی برای مد نیست.
اگر بگویم در قرن‌های قبل کفش‌ها رو با دانه‌های جو اندازه‌گیری می‌کردند یا این که کفش پاشنه‌بلند برای مردها استفاده می‌شده باورت می‌شود؟
از گذشته تا امروز قیمت، کارایی و سبک کفش‌ها خیلی تغییر کرده؛ اما همیشه این کفش‌ها بودند که پای انسان رو پوشانده‌اند. برای آشنایی با سرگذشت کفش‌ها و حقایقی جالب درمورد آنها با ما همراه باشید.
در سال 1839، چارلز گودیر متوجه شد که گرم‌کردن لاستیک و اضافه‌کردن گوگرد، اون رو انعطاف‌پذیر و بادوام می‌کند. از این جریان، کفش‌های لاستیکی به وجود آمدند، اوایل به این کفش‌ها «یواشکی» می‌گفتند، چون کسی که می‌پوشید می‌توانست آرام و با صدای کم، راه برود و در نهایت، این اصطلاح به «کفش‌کتانی» تبدیل شد، اصطلاحی که امروز می‌شناسیم و دوستش داریم.
در دهه 1940 در طول جنگ جهانی دوم، تحریم‌ها و کمبودها کل جهان را تحت‌تأثیر قرار داده بود، در ایتالیا، سالواتوره فراگامو نتوانست فولادی برای ساخت کفش‌های پاشنه‌بلند پیدا کند بنابراین،
او به‌جای فولاد چوب‌پنبه ساردینیا رو آزمایش کرد که در آزمایش‌های خود، چوب‌پنبه رو به کف کفش وصل کرد و این کار او به اختراع صندل لژ دار منجر شد.
در ابتدا مردها برای سوارکاری از کفش‌های پاشنه‌بلند استفاده می‌کردند؛ چون وجود پاشنه در کفش یک جای پای مطمئن روی زین ایجاد می‌کرد، برای همین حتی امروز هم چکمه‌های کابویی کمی پاشنه دارند. در نهایت، استفاده اروپایی‌های مرفه از این سبک، باعث شد همه مردها و زن‌ها از این مدل کفش‌ها بپوشند.
از زمانی که کفش‌ها به وجود آمده‌اند، افراد زیادی هستند که علاقه شدیدی به داشتن کفش‌های متنوع دارند. دانشمندان تشخیص داده‌اند که کفش‌ها "نقطه جمع‌آوری " رو تحریک می‌کنند. کلاً تمام اقلام کلکسیونی مانند کفش، این ناحیه رو در قشر جلوی مغز تحریک می‌کنند.
اصطلاحاً به این روند که فرد به جمع‌آوری انواع مختلف هر چیزی اشتیاق دارد Altocalciphili گفته می‌شود.
برای مثال برخی افراد ممکن است هزاران جفت کفش داشته باشند، مثلاً همین خانم سلین دیون، خواننده کانادایی، اعتراف کرده که خودش هزاران جفت کفش دارد، ماری آنتوانت بیش از 500 جفت کفش داشت و جالب‌تر این که دارنده کتاب رکورد جهانی گینس بیش از 3400 جفت کفش دارد.
یکی از جالب‌ترین حقایق در مورد کفش‌ها این است که قیمت کفش‌ها متفاوت است و یک جفت کفش می‌تواند حتی به قیمت بیش از نیم‌میلیون دلار فروخته شود. گران‌ترین کفش‌هایی که تابه‌حال فروخته شده است، دمپایی‌های قرمز یاقوتی بودند که به اوز سفر کردند،
یکی از چهار جفت بازمانده که توسط جودی گارلند پوشیده شده بود در سال 2000 به قیمت 660000 دلار فروخته شد.
اگر تا امروز در خواب‌هایتان کفش دیده‌اید به تعبیرات مختلف اون توجه کنید. ظاهراً پوشیدن کفش در خواب می‌تواند به معنای زمین‌خوردن شما باشد، اما برعکس نپوشیدن کفش می‌تواند به معنای بی‌خیالی، تعبیر بشود، اگر در رؤیاهایتان کفش عوض کنید، ممکن است تغییرات بزرگی در زندگی شما در راه باشد.
اولین کفش‌ها از چوب و پوست حیوانات ساخته می‌شدند، قدیمی‌ترین کفش‌های کشف شده مربوط به حدود 8000 سال پیش بوده اند.
حدود 4000 سال بعد از اون، کفاشان از پوست خام در کفش‌ها برای حفظ ثبات کفش استفاده می‌کردند.
خاورمیانه‌ای‌ها برای راه‌رفتن روی شن‌های داغ پاشنه‌هایی به کفش اضافه کردند.
لازم است بدانید که تا سال 1800 طول کشید که سازندگان، کفش‌های خاصی را برای پای چپ یا راست بسازند.
اندی وارهل می‌خواست که با الگوبرداری از Christian Louboutin یک کفش پاشنه‌بلند جدید بسازد، اما احساس کرد محصول نهایی یک چیز کم دارد، ناگهان دید که دستیارش رنگ قرمز به ناخن‌هایش می‌زند. پس شروع به رنگ‌آمیزی پایین کفش با رنگ قرمز کرد.
کفش عروسی از سالیان دور جزء مهمی از مراسم عروسی بوده است. برای مثال در چین، عروس یکی از کفش‌های خودش رو که قرمزرنگ هم هست به بالای پشت‌بام پرتاب می‌کند، چون باور دارند که این کار برای داماد شادی می‌آورد.
در آمریکا، گاهی اوقات دوستان این زوج بعد از مراسم، چند سری کفش رو به ماشین عروس و داماد می‌بندند.
ملکه ویکتوریا علاوه بر نفوذی که روی تمام دنیا داشت، روی کفش هم تأثیرات خاص خودش رو گذاشت و به‌غیراز کفش سلطنتی که حقایق زیادی درمورد اون وجود دارد، در سال 1837 یک طراح انگلیسی چکمه‌ای تولید کرد که در دو طرف اون کش قرار داده بود و این چکمه‌ها رو به ملکه ویکتوریا تقدیم کرد، در نتیجهٔ این اقدام ملکه ویکتوریا چکمه‌ها رو دوست داشت و این اتفاق باعث شد افراد زیادی دست به تولید این مدل کفش ها بزنن وطرفداران بسیاری هم ازاین کفش ها استقبال کنند.
تا سال 1300 هیچ ابزاری برای اندازه‌گیری کفش‌ها وجود نداشت، تا اینکه پادشاه ادوارد دوم تصمیم گرفت دانه‌های جو رو به‌عنوان وسیله‌ای برای اندازه‌گیری کفش‌ها معرفی کند، در مقیاس او، سه دانه جو برابر با یک اینچ بود و این اولین روش اندازه‌گیری کفش‌ها بود.
چکمه‌هایی که نیل آرمسترانگ در سفر به ماه پوشیده بود، هنوز روی ماه هستند، این یک‌قدم کوچک برای بشریت بود، اما چکمه‌ها هنوز جایی هستند که قند در دل آدم آب می‌شود.
قدبلندترین مرد رابرت وادلو بود که با هایپرتروفی غده هیپوفیز به دنیا آمد و در بزرگسالی 263 کیلوگرم وزن و قدی معادل 7متر داشت سایز کفش رابرت 42 یا 44 بود.
14- چه زمانی اولین بند کفش اختراع شد؟
تا سال 1790 چیزی به‌عنوان بند کفش وجود نداشت، تا یک مخترع انگلیسی به نام هارو کندی، اون رو کشف کرد، البته از قرن دوازدهم مردم از ریسمان به‌عنوان بند کفش استفاده می‌کردند.
جالب اینجاست که انتهای فلزی یا پلاستیکی بند کفش بیهوده نیست و برای جلوگیری از سایش بندها گذاشته شده است.
در دهه 1930 کفش‌های پلت فرم اختراع شدند، آنها ازchopines که از اختراعات ایتالیایی ها بودند الگو می‌گرفتند. شوپین ها کفش های بلند زنانه ای بودند که ارتفاع زیادی داشتند و مانع کثیف شدن لباس در خیابان می‌شدند.این کفش‌های بلند در قرن‌های 13، 14 و 15، در ونیز بسیار محبوب بودند.
افراد با دو هدف این کفش‌ها رو می‌پوشیدند، هدف اول نگه‌داشتن فرد بالاتر از گل‌ولای خیابان‌های شهر و هدف دوم، نشان‌دادن موقعیت فرد بود.
در دههٔ 1500 ارتفاع کفش‌ها به‌مرور بیشتر می‌شد و مردم طبقهٔ اجتماعی را با ارتفاع کفش برابر می‌دانستند؛ بنابراین افراد ثروتمند به‌قدری کفش‌های بلند می‌پوشیدند که مجبور می‌شدند برای راه‌رفتن از خدمت کارها کمک بگیرند.
برای رفع این مشکلات کشورها قوانینی تصویب کردند که ارتفاع کفش را محدود می‌کرد، مثلاً ایتالیا نهایت ارتفاع کفش را 3 اینچ تعیین کرده بود، اما این قوانین اکثر مواقع نادیده گرفته می‌شدند.
افسانه‌ها می‌گویند که درگذشته پادشاهان بر اساس دلایل شخصی قوانین مختلفی درباره کفش‌ها وضع می‌کردند، برای مثال پادشاه هنری هشتم که بعضی از همسرانش رو سربریده بود به نقرس مبتلا بود و کفش‌های گشاد برایش مفید بود، بنابراین قانونی وضع کرد با این مضمون که کفش‌ها باید حداقل شش اینچ عرض داشته باشند.
در جریان پیشرفت‌های سریع انقلاب صنعتی مثل اختراع چرخ‌خیاطی، صنعت کفش به وجود آمد، قبل از اون کفاش‌ها به‌صورت دست‌دوز کفش‌ها رو آماده می‌کردند و می‌فروختند که اکثر این کفش‌ها قیمت‌های بسیار بالایی داشتند، اما به‌وجودآمدن کارخانه‌ها و ماشین‌آلات باعث شد که کفش به‌صورت انبوه تولید شود و در دسترس عموم مردم قرار بگیرد، به حدی که در اواخر دهه 1800 اکثر مردم کشورهای توسعه‌یافته یک جفت کفش داشتند.
در چین، معیارهای زیبایی در طول تاریخ متفاوت بوده است، مثلاً در طول قرن 10-11، پای نیلوفر طلایی در بین ثروتمندان بسیار محبوب بود. این قضیه به این صورت بود که اعضای خانواده پای دختران جوان رو می‌شکستند و خم می‌کردند تا در کفش‌های مخصوصی که شبیه به گل بودند، قرار بگیرند.
در اون زمان معیار زیبایی جامعه پاهای کوچک و ظریف بود که متأسفانه باعث شد بسیاری از زنان تا پایان عمر نتوانند به‌خوبی راه بروند.
یونانی‌ها و رومی‌ها هم صندل می‌پوشیدند. همانطور که
نوشته‌ها و نقاشی‌های روم و یونان باستان عادت‌های کفش پوشیدن رومی‌ها و یونانی‌ها را نشان می‌دهند. در این کشور ها صندل‌ها بلند بوده و به زانوی فرد می‌رسیده و کفش های زن و مردی تفاوتی نداشته است.
اما نوع صندلی که فرد می‌پوشیده طبقهٔ اجتماعی فرد را نشان می‌داده است. مثلاً در یونان فقط افراد آزاد می‌توانستند صندل بپوشند و یا در روم، سربازان صندل می‌پوشیدند و هر چه بند کفش بیشتر و نازک‌تر بود، به این معنی بود که سرباز درجه بالاتری دارد.
در این مقاله به حقایق جالب درمورد اولین کفش‌ها پرداختیم و پی بردیم که کفش‌ها از اولین روزهای پیدایش با زندگی انسان‌ها آمیخته شده اند و به روش‌های مختلف زندگی را تحت‌تأثیر قرار داده‌اند.
