دو هفته پیش برای چندمین بار طی ماه‌های گذشته به سختی مریض شدم و چهار روز را تنها به استراحت و در رختخواب گذراندم. این فرصت استراحت اجباری پس از روز اول، شکل آزار دهنده و حوصله‌سربری به خود گرفت؛ چون نه آن‌قدر حالم خوب بود که بتوانم به روتین عادی زندگی برگردم و به کاری خودم را مشغول کنم و نه آن‌قدر بدحال بودم که بتوانم کل مدت را به استراحت بگذرانم.
نهایتا تصمیم گرفتم به سراغ کتاب‌های قدیمی بروم و کمی به کمک اعجاز داستان‌ها خودم را از کسالت تکرار نجات دهم. کمی بعد از شروع اولین داستان نظرم عوض شد. احساس می‌کردم لازم دارم چیزی بخوانم که کمکم کند از اضطراب جاری در روزهای تکراریم فاصله بگیرم و آرامش را در این مسیر دوباره پیدا کنم. همین شد که به سراغ کتاب وابی سابی رفتم.
وابی سابی از فلسفه ژاپنی برداشت شده و فلسفه‌ای است که شما را دعوت می‌کند به زمان حال و اعجاز آن توجه کنید و بدانید همه چیز ناقص و فانی است. در واقع بر اساس این فلسفه زمانی که این دو اصل را پذیرفتید زیبایی‌های جادویی نهفته در چیزهای کوچک را خواهید یافت. زیبایی‌هایی از همان جنس که در انیمیشن‌های میازاکی می‌بینید و شما را به خلسه میان رویا و واقعیت فرو می‌برد.
من همیشه خود را در دسته انسان‌های کمال‌طلب طبقه‌بندی می‌کنم و وقتی حرف از کمال‌طلبی می‌زنم دقیقا منظورم همان کمال‌طلبی فلج‌کننده است که جلوی تکاپو و تلاش را می‌گیرد، نمی‌گذارد به ضرب‌العجل‌ها برسید، نمی‌گذارد نسبت به کارهایی که انجام دادید حس خوبی داشته باشید و نمی‌گذارد بتوانید برنامه‌ریزی دقیق و درستی داشته باشید.
از همان دست حس‌هایی که در لحظات حساس برمی‌گردد تا به شما یادآوری کند در فلان همکاری رفتاری حرفه‌ای نداشته‌اید و در همان همکاری آن‌قدر کارها را بزرگ و نشدنی جلوه داد که نتوانستید هیچ کاری انجام دهید. از همان حس‌هایی که دقیق و مو به مو به خاطر دارد در کجا اشتباه کردید و در کجا احمق جلوه کردید و چقدر جا داشته تا عملکرد بهتری از خود نشان دهید ولی به شما هیچ کمکی نمی‌کند تا بتوانید کارهای درست خودتان را ببینید و لحظه‌ای در آرامش از همه آنچه که بوده لذت ببرید.
وابی سابی این حس شکنجه‌گر درونی را که به هیچ یک از روندهای رشد یا محدودیت‌های زمان و مکان و سن من رحم نمی‌کرد، افسار زد و میان من و این حس فاصله انداخت؛ فاصله‌ای به اندازه یک نفس تا بتواند به من یادآوری کند که چقدر ملاقات کوتاه و زیبای دم صبح با یک پرنده در پشت پنجره زیباست و به من یاد دهد جای دویدن به سمت چیزهای جدید کمی آهسته‌تر گام بردارم و به چیزهایی که درون مشتم نگه داشتم توجه کنم.
وابی سابی فلسفه‌ای آرامش‌بخش است که شما را دعوت می‌کند تا زیبایی‌های هر یک از فصل‌ها، هر سنی در طول عمر خود و هر روندی و مرحله‌ای را ببینید و به خوبی احساس کنید. اگر سرعت زندگی امروز و اضطراب و درگیری‌های آن شما را هم خسته کرده است، شاید بد نباشد که سری به این کتاب بزنید، لحظه توقف کنید و از خود بپرسید آیا آنچه که امروز خود را درگیر آن کرده‌اید اساسا برای شما اهمیتی دارد یا نه؟
