متقابل با تمام سختی هایی که در مسیر داره همچنان به حرکت ادامه میده.میدونی چرا!؟
چون بیشترین پاداش در حرکت به تو داده میشه،در سکون و بیرحمای تنها چیزی که نصیبت میشه غمه. صبر میکنم تا همه چیز درست شود و باز هم صبر میکنم که اتفاقات تازه بیوفتد و باز هم ادامه میدهم و کنار نمیکشم.من تنها نیستم من اُمید دیگرانی هستم که به من چشم دوخته اند.زنانی که کار و کاسبیشان را متقال حمایت میکند.ما در کنار هم سعی میکنیم دست هم را بگیریم.قدم های سخت ولی کوتاه برمیداریم ، شیب زیاد است و نفس میگیرد و بالا نمیاید ولی ما اصول گام برداری را یاد گرفته ایم، آرام و با اطمینان راه را می پیماییم و میدانیم قله نزدیک است .
شاید ندانید ولی در این زمانه نه کسی دلش برای کسی می سوزد نه دستی به یاری بلند میکند ،، پس ما نه انتظاری داریم نه اینکه میخواهیم دای برایمان بسوزد.
ما کارهای ارزشمند انجام میدهیم و با افتخار آنها را عرضه میکنیم.
باشد که این راه هر روز هموارتر شود.
