سلام.
نخل‌دارها عادت خوبی دارند.
نخلی را كه زیاد خوشه بدهد را عزیز نمی‌دارند،
تنبیهش می‌كنند؛
زخمش می‌زنند؛
خوشه‌هایش را با بی‌رحمی تمام می‌بُرند.
شاید بگویید: آخی طفلكی‌ها گناه دارند!
بله سخت است؛ اما باور كنید این كار لطف به درخت است.
با خوشه‌های زیاد، نخل مجبور است انرژی‌اش را بین مثلا ده خوشه تقسیم كند
و محصول آن خرمایی است با كیفیتِ متوسط و یا حتی ضعیف.
اما نخل‌دار پنج خوشه را فدای پنج خوشه قوی‌تر می‌كند
و با قطع نصف خوشه‌ها انرژی و شیره درخت صرف پنج خوشه قوی‌تر می‌شود.
حاصلش هم خرمایی می‌شود با كیفیت بالاتر و قیمت بیشتر.
ما انسان‌ها هم كاش همین‌طور باشیم. آدم‌های اضافی و كارهای اضافی را كنار بگذاریم
و شیره روحمان را صرف آنهایی بكنیم كه ماندنی‌اند
و باعث انبساط خاطر ما می‌شوند.
مراقب نخل وجودمان باشیم و خوشه‌های اضافی را با قاطعیت تمام قطع كنیم.
هم خودمان تناورتر می‌شویم هم محصولمان شیرین‌تر و گواراتر خواهد شد.
