سلام.
آخرین متنی که نوشتم مربوط می‌شه به ۷ فروردین.
الان حدود دو ماه از اون موقع می‌گذره و من بارها دوس داشتم بیام و بنویسم؛ ولی خب هر بار به دلیلی ننوشتم.
اردی‌بهشت عزیز خودمم گذشت و ما حدود دو هفته مسافرت بودیم و خداروشکر خوش هم گذشت.
هم شهر فریدون‌کنار در مازندرانمون رفتیم و هم خرم‌آباد و آبشارهای زیباش رو دیدیم و هم به شیراز رفتیم و از هوای خوب و شاهچراغ و باغ‌های دل‌انگیزش بهره بردیم.
خلاصه جای همگی خالی بود. ولی خب خیلی خسته هم شدیم. خصوصا برگشت که حدود ۱۷ ساعت توی ماشین بودیم و بکوب اومدیم.
اینکه چی باعث شد الان بخوام بنویسم، یه فیلم سینمایی بود که از شبکه نمایش دیدم و واقعا از دیدنش لذت بردم و انرژی گرفتم و اطلاعات مفیدی درباره اوتیسم پیدا کردم. برام خیلی عجیب و هیجان‌انگیز و پرایده بود.
فیلم سینمایی «تمپل گرندین» به کارگردانی مایک جکسون
تمپل گرندین دختری جوان هست که گرفتار بیماری اوتیسم شده و مورد بی‌مهری جامعه قرار می‌گیره و شرایط زندگی براش بسیار سخته. در این میان تمپل که از هوش فوق‌العاده‌ای برخوردار است و در دوران نوجوانی و کودکی، این رو اثبات کرده، با همراهی و تشویق مادرش، تصمیم می‌گیره برای خود اعتباری کسب کنه و تلاش می‌کنه تا به دانشگاه وارد بشه. او در دانشگاه نیز با تبعیض و مشکلاتی مواجه می‌شه اما کوتاه نمیاد و اختراع و ایده‌هایی داره که واقعا شما رو به حیرت وادار می‌کنه.
ایشون امروز در سن ۷۱ سالگی، یکی از پروفسورهای رشته علوم دامی جهان هست.
امیدوارم فیلم رو ببینید و لذت ببرید.
