بیش از یک ماه است که وضعیت دانشگاه‌های کشور به‌مانند خیابان‌ها درگیر فضای اغتشاش و آشوب است که به بهانه زن، زندگی و آزادی ترتیب داده و باعث اختلال در روند عادی پایگاه‌های علمی کشور شده است. اختلالی از نوع هرج‌ومرج که محیط دانشگاه را عملاً به محیط چاله میدانی برای حضور دانشجونماها تبدیل کرده است. دانشجونمایانی که حرمت دانشگاه، استاد، دانشجو و علم را شکسته‌اند و تمام مؤلفه‌های دانشجویی را نقض کرده‌اند؛ اما به‌زعم خود در حال اعتراض هستند و خود را محق چنین آشوبگری‌ای می‌دانند!
اختلال بیش از یک‌ماهه دانشگاه‌ها در ابتدای ترم تحصیلی و هم‌زمانی آن با ورود دانشجویان جدید به دانشگاه باعث شده که بهره‌وری برخی از این دانشگاه‌ها با مشکلات جدی روبه‌رو شده و مراکز علمی کشور تبدیل به جولانگاه آشوبگران شود. روند کلاس‌ها از حالت عادی خارج شده و فضای تحصیلی از برخی دانشگاه‌ها رخت بربسته و دانشگاه تبدیل به محلی برای میتینگ‌های زرد سیاسی شده است به‌طوری‌که این روزها کارمندان حراست دانشگاه‌ها از اعضای محترم هیئت‌علمی با دانشجویان تعامل دارند. در چنین حالتی اما وزارت علوم که اساساً برای ساماندهی و آماده‌سازی بستر دانشگاه‌ها تأسیس شده است حرکت مؤثری برای برطرف‌کردن این مشکلات انجام نداده؛ بلکه مسامحه و میدان دادن به این گروه اندک را در مقابل منفعت عمومی بیش از چهار میلیون دانشجوی دیگر در دستور کار خود قرار داده است.
محیط دانشگاه‌های کشور که سالیان سال در تولید علم در منطقه و جهان زبان‌زد بوده و محل رشد دانشمندان و اندیشمندان زیادی بوده است اکنون به جولانگاهی برای اغتشاش تبدیل شده و خروجی آن شیشه‌های شکسته و صورت‌های زخمی دانشجویان شده است. دانشگاه‌های مطرحی که روزی در کنار دانشگاه‌های برتر جهان نام آنها می‌آمد و خواستگاه اختراعات مختلفی بوده‌اند اکنون در کنار خیابان‌ها و محلات شورشی شهر قرار گرفته و خروجی تصاویر ارسالی از آنها با بقیه نقاط شهر هیچ تفاوتی نمی‌کند. دانشجویی که در دانشگاه‌های تهران تحصیل می‌کند، و سرانه وی از محل بودجه عمومی کشور قریب به 40 میلیون تومان می‌رسد (که این مقدار بیش از سه برابر سرانه دانشگاه‌های سراسر کشور است) با یک اراذل و اوباشی که در گوشه شهر در حال آشوب است، یک شعار و یک عمل دارد.
در این روزهای پرآشوب، جایگاه دانشگاه‌های مطرح کشور با اعمال و شعارهای زننده و رکیک قلیلی از این دانشجونماها در دید مردم سقوط زیادی کرده و وجهه و شهرت دانشگاه‌ها در میان مردم تقلیل یافته است. در چنین شرایطی این پرسش از مسئولین امر مطرح می‌شود که آیا از نظر شما اقدامات این عناصر فریب‌خورده در دانشگاه‌ها مصداق همان سیاه‌نمایی نمی‌باشد که رهبر معظم انقلاب در دیدار با نخبگان بر زدودن این تصویر تأکید داشته و مطالبه برطرف‌کردن چنین تصویری را از دانشگاه‌ها داشته‌اند؟ چرا تاکنون مسئولین دانشگاه‌های کشور و وزارتخانه مربوطه در برابر این آشوب‌ها منفعلانه عمل کرده‌اند؟ تا چه زمانی باید دانشگاه‌ها تعطیل باشند و این اقلیت، حقوق اکثریت در انتفاع از دانشگاه را خدشه‌دار کنند؟
لزوم رسیدگی فوری به خشونت‌ها و اعمال خارج از عرف دانشجویان در این تجمعات خودسر و برخورد با عوامل ناامن‌کننده محیط دانشگاه‌ها باید در دستور کار قرار بگیرد. در چنین شرایطی که تخریب اموال عمومی دانشگاه توسط این دانشجونماها صورت می‌گیرد و یا رکیک‌ترین الفاظ و شعارها سر داده می‌شود، اگر کمیته انضباطی اقدام جدی و درخوری برای برخورد با این دانشجویان نمی‌کند، پس نباید به این کمیته‌ها حق داد تا در شرایط عادی با کارهایی کمتر از چنین اقداماتی رأی به اخراج و تعلیق دانشجویان بدهند. باید دید تا چه زمانی اقداماتی از چنین افرادی سر می‌زند که هم از نظر قوانین دانشگاه و هم از نظر قوانین حاکم بر نظم عمومی کشور تخلف و جرم بوده و مستحق مجازات است؛ اما اکنون و به بهانه دانشجو بودن سعی بر ساختن یک مصونیت قضایی جعلی برای ایشان کرده و آنان را محق چنین اعمالی می‌دانند! دانشجویی که قرار بوده تحت لوای نام دانشجو دارای آزادی بیان برای تضارب آرا در محیط دانشگاه در جهت رشد و تعالی جامعه باشد، اکنون به رفتار و گفتاری قائل است که از دید اکثریت جامعه مطرود و قبیح است. تسامح با این افراد تا پایان دانش‌آموختگی و ورود ایشان در جامعه به‌عنوان نیروی کار باعث خدشه و زیان به مملکت بوده و روند رشد کشور را دچار فساد می‌کند و جز خلل و آسیب چیزی عاید کشور نمی‌سازد.
محیط علمی دانشگاه و حرمت و حریم علم و دانش برای کشوری که نام دانشگاه‌های آن مزین به نام شهدایی است که برای ارتقای علم و فرهنگ این ملت و کشور از جان خود با ایثار و فداکاری گذشتند و منش و مسلک خود را برای ما به یادگار گذاشتند خط قرمز ماست. ملت ایران که از ابتدای تاریخ پرچمدار علم و دانش بوده است، نمی‌خواهد محیط علمی دانشگاه محل حضور افرادی باشد که روش و مسلک آنان مغایر با اندیشمندان ما بوده و راه و منش آنان حتی اختلاف فاحشی با جامعه کنونی کشور دارد. خواست ملت ایران برخورد انقلابی و بدون تسامح با این مجرمان است.
احمدرضا حبیبی بابادی
