نگاهی به نقش مردم و امیدواری در دوران پساانتخابات
اردیبهشت سال 1403 بی‌شک برگِ جدیدی از تاریخ را برای مردم ایران رو کرد. در یک روز عادی مثل بقیه روزها، ناگهان خبری شوکه‌کننده، خواب و خوراک را از مردم ایران ربود. خبر این بود: بالگرد حامل رئیس جمهور ایران سقوط کرد. این خبر و جستجوهای بعد از آن که سرانجام به خبر شهادت همه‌ی افراد حاضر در بالگرد منجر شد، کام مردم ایران را تلخ کرد. این واقعه یک خاطره را برای مردم ایران دوباره زنده کرد. خاطره شهادت شهید رجایی در دهه 60 هم از همین جنس بود.
مردم ایران اما مردم ناامیدی و کسالت‌ها نیستند؛ بلافاصله پس از تشیع آیت‌ا... رئیسی و همراهان و طبق قانون، مسئله انتخابات مطرح شد و امروز که این یادداشت نگارش می‌شود، این کشور رئیس‌جمهور چهاردهم خود را شناخته است. این پویایی و همراهی مردم در تشکیل دولت، نشان‌دهنده برتری نظام جمهوری اسلامی است که در عین حفظ آرامش توانست امورات کشور را پیش ببرد.
در اینجا سوالی مطرح می‌شود، آیا رسالت مردم و جمهوری اسلامی این است که انتخاباتی برگزار شود، رئیس‌جمهوری برای چهار سال انتخاب شود و نقش مردم تمام شود؟ آیا انتخاب افراد برای سکان‌داری دولت، غایت مردم‌سالاری است؟ وقتی به صدر اسلام که ما مردم ایران خود را میراث‌دار آن می‌دانیم نظر می‌کنیم، پاسخ سوال مشخص می‌شود. در دوران پیامبر و امام علی علیهماالسلام، مردم نقشی جدی در حکومت داشتند. در نبردها، در تجارت، در محرومیت‌زدایی و کمک به مسلمانان و موارد بسیار دیگر این مردم بودند که با حکومت همراهی می‌کردند. همین مردم بودند که در بدر، خندق، جمل و نهروان بینی دشمن را به خاک مالیدند و باز همین مردم بودند که در احد، سقیفه و صفین پا کج گذاشتند و شد آنچه که نباید می‌شد.
امروز در کشور ما هم نقش مردم یک صرفاً یک نقش انتخابی ساده نیست؛ بلکه اساساً دولت باید دولتی مردمی باشد؛ یعنی پس از انتخاب و جدای از اینکه چه کسی رئیس دولت شود نقش مردم پابرجاست. در یک نگاه ما می‌توانیم مردم و دولت را از هم جدا کنیم، اما در نگاه صحیح‌تر باید تلاش کنیم که مردم را داخل در دولت ببینیم و بین آنها پیوند برقرار کنیم. کشور ایران و دولتمردان ایران در طول همین تاریخ ۴۵ساله نمودهای موفقیت‌آمیز نقش مردم در دولت را بارها دیده‌اند. مگر غیر از این بود که دفاع مقدس، مبارزه با منافقین، جهاد سازندگی، رزمایش‌های مواسات و ریشه‌کن کردن کرونا و مانند آنها با کمک همین مردم به موفقیت رسید. این نشان می‌دهد که اساساً رسالت مردم یک رسالت جدی است. این وجه تمایز نظام جمهوری اسلامی است که منتظر سوپرمن‌های ساختگی در دنیای مجازی نمی‌ماند. سرمایه این نظام مردمش هستند و همین مردم هم باید مسیر ظهور را هموار کنند.
نمونه‌ای از این نگاه به مردم را در سیره شهدا هم مشاهده می‌کنیم. فرض کنید شهید سلیمانی عزیز منتظر یک دولت با بودجه کافی و یک وزیر امور خارجه خاص می‌ماند؛ آنگاه نتیجه جنگ با داعش در عراق و سوریه چه می‌شد؟ امروز مسئله مسکن، بیکاری و معیشت مردم هم کاری از همین جنس مردمی می‌خواهد. اگر منتظر این باشیم که یک نفر یا چند نفر بیایند و مشکلات را ظرف چند ماه حل کنند این مسئله نشدنی است. ما مردم باید رشد کنیم و دولت را از خودمان بدانیم تا بتوانیم با کمک یکدیگر مسائل را حل کنیم.
شهید رئیسی عزیز هم کارش از همین جنس بود. چه در آن زمان که در تولیت آستان قدس بودند، چه دوره تصدی بر قوه قضائیه و حتی آن زمان که وارد دولت شدند. نگاه به مردم مسئله‌ای جدی در دولت سیزدهم بود که این امر باید در دولت جدید هم حفظ شود. ناامیدی از اینکه چرا منتخب ما رئیس‌جمهور نشد و یا عافیت‌طلبی از اینکه منتخب ما رئیس‌جمهور شد هر دو غلط است. وقتی هدف ما مردم ایران اسلامی تحقق ظهور است و آرمان ما رسیدن به حیات طیبه است، نباید دست از تلاش برداریم. جمهوری اسلامی حرم است و تک‌تک مردم آن باید مدافع حرم باشند. اگر من و شما کوتاهی کنیم، اگر من و شما جبهه را رها کنیم، به هم‌وطنان خود آسیب زده‌ایم و باید بدانیم که در دفاع از حرم کوتاهی کرده‌ایم.
ای اهل حرم به ظهور نزدیک می‌شویم، رهبر ما وعده رسیدن به قله را داده‌اند. امروز وقت استراحت نیست، امروز باید به‌پیش رفت، تلاش را چندبرابر کرد تا نصرت الهی با ما همراه شود. فراموش نکنیم که در چه برهه‌ای از تاریخ هستیم. از صفین‌ها برای امروز درس بگیریم و طرف درست تاریخ بایستیم. شهید آوینی در این باره می‌فرمایند: «هیچ راهی برای آنکه از آینده باخبر شویم و بدانیم که چه در انتظار ماست وجود ندارد... پس ای نفس! به خدا توکل کن و صبر داشته باش. همه چیز از جانب اوست که می‌رسد و این‌چنین هر چه باشد نعمت است.»
