زیاد نوشتن بلد نیستم و دست به قلم نمیشم، اما گاهی نیازه که بنویسم تا از همه چیزی که وجودمو به فشار گذاشته رها بشم.
روزای زیادی به کنکور نمونده و هر روز خسته تر از دیروز به راه ادامه میدم، به امید اینکه انتهای مسیر به دریای آبی رویاهام برسم...
ساعت ها پشت میز مطالعه و سر جنگ داشتن با تست های عذاب اور و ورق زدن کتاب هایی که روزی با عشق جلدشون کردم اما الان تمایل شدیدی به تکه تکه کردن ورق به ورقشون دارم واقعا سخته.
گاهی با توجه به نتیجه هایی که میگیرم، حس میکنم خنگم!
وقتی پشت کنکور موندم از همه جا بریدم و با خیلی ها قطع رابطه کردم...
فکر میکردم با توجه به فضاحت امتحان نهایی حتما معدلم به شدت تنزل داشته... اینقدر حالم گرفته بود که حتی پرونده امو هم نگاه نکردم.
مامانم که رفت برای ثبت نام دوباره کنکور گفت معدلتو بگم چند وارد کنه؟ گفتم بگو ۱۵!
همینقدر از خودم نا امید بودم، بعدا متوجه شدم معدل دیپلمم چیزی حوالی ۱۹ است، اما برام دیگه مهم نبود... من خودمو یه گناهکار میبینم ، حس میکنم اگر وارد جمعی بشم همه با انگشت منو نشون میدن، اگر کسی از مامان یا بابا بپرسه شقایق چه میکنه پشت مونده؟ انگار قیر داغی به دهانم سرازیر میشه، همونقدر سوزنده چرا که احساس خجالت بابا و مامانم و با وجود حس میکنم!
تایم انتخاب رشته خیلی ها بهم پیشنهاد دادن برم دانشگاه آزاد... دانشکده ادبیات و علوم انسانی، حقوق بخونم، میگفتن استعدادشو داری میتونی..
ولی من هم اون روز و هم امروز هربار که بهم این پیشنهاد و بدن خودمو به کوچه معروف علی چپ میرسونم، من ساعت به ساعت زندگیمو درس نخوندم شب بیداری نکشیدم سر نیم نمره ها بغض و گریه نکردم، سر دوستام بابت ارامش کلاس داد نزدم که برم دانشگاه آزاد...
من خودمو موظف میدونم که محال ترین حال ممکنه برای خودم برآورده کنم... هیچوقت گریه بابامو ندیدم اما دوست دارم یکبار از ذوق و خوشحالی قبولی من اشک خوشحالی توی چشماش ببینم، راه درازی باقی نیست... امیدوارم این جاده پر پیچ و خم در نهایت به دریای نیلگون رویا ها منو برسونه، دریایی به قدر و زیبایی خلیج فارس..
