اين روزها نه تهران به تنهايي همه جاي ايران و جهان كمر خم كرده اند زير دود و آلودگي تب كرده ي آسفالت هاي سياه اند وله شده ي چرخ ماشين ها و متور ها شده اند برده ي انسان و پايه خانه هاي قوطي كبريتي ايستاده و همه و همه تهران و ماشين و موتور مديونند به آنهايي كه سخت نفس مي كشند سخت راه مي روند سخت زنده مانندند و زندگي مي كنند در دنياي امروز و مادري كه براي كودك كم نفس خود مي گويند :
((من و مادر دو صندلي تاشو ارج داشتيم كه باز مي كرديم و مي نشستيم زير درخت نارون و وسط صبحانه زل ميزديم به مسير كلك چال پدر صبح زود مي رفت براي كوهنوردي نمي شد ديد پدر را سر صبحانه ي ما .پدر كه آينه ي كوچك آرايش مادر را برداشته بود مي نشست روي سنگي در مسير و آينه ي بلژيكي را مي گرفت سمت خورشيد صبح بعد نور شرق رامي انداخت سمت خانه روي درخت نارون كه تاب كنفي از آن آويزان است.))
((امير خاني،16،1396))
تهرات به اين مادر دلتنگ هم مديون است كه نفس فرزندش را گرفته وسينه و ريه و شب و روز مادر را خسته ساخته.
كم نيستند اين طور آدم ها كم نيستند آنهايي كه بار دود و سياهي اگزوز ماشين هارا به دوش سلامتيشان مي كشند و زندگيشان نيست مي شود زير اين سنگيني بي سابقه زندگي همه نيست خواهد شد روي زميني كه گسل هايش باز تر شده و هوايش گرم تر به گرماي روغن سوخته جرثغيل ها:
((من و ايليا تاب مي خوريم روي طناب كنفي اي كه به درخت نارون كهنه وصل است. صدايي مهيب.شكستن...
افتادن...
ناگهان....
ت....
ا....
ب...
تاب...آسمان مي چرخد درخت نارون همسايه از كمر مي شكند صداي شكستن ساقه جوري است كه انگار مي كنم استخوان خودم شكست،بازوي چرثغيل مي چرخد چرخ مي خورد ستاره هاي مبهم تهران آلوده همانجور در ابهام مي چرخند دست هارا ستون مي كنم منتظرم سرماي جرثغيل به پشت گردنم بنشيند اما نمي افتد زمان كش مي آيد صورت روي خاك است خاك هم بوي خاك نمي دهد بوي روغن سوخته است انگار.))
((امير خاني،30،1396))
آري گرماي جهان گرماي خاكي است كه فرسوده است و قاطي روغن سوخته ها كه در نهان سرما دارد و در بطن غرق كردن جهان در شراره هاي آتش يخبندان را و پوسيدگي درخت نارن و كاج را دارد زردي سبز درختان و سياهي تنه هاشان را دارد درد سينه و كمبود اكسيژن زنده هاي بدون زندگي را دارد .
و اين سنگين باري است كه به دوش زمين و آيندگان نهاده ايم .دردي كه سخت جبران ميشود جبران نمي شود اصلا...
پ ن:بخش هايي از اين متن از كتاب *رهش*از امير خاني هست كه به قول كتاب نگارش نهم جهت عمق بخشيدن به نوشته آمده.
فاطِمه
_اِف.ميم_
