برای منی که کارم رو ابتدا با نوشتن شروع کردم پویش #روایتگرباش خیلی دلنشین بود، چون باعث شد دوباره بنویسم. از آخرین باری که مطلب برای بلاگ یا رسانه ی عمومی نوشتم، تقریبا 10 سالی می گذره. دوستانم در رسانه ها اغلب بهم پیشنهاد می دادند که دوباره مطلب بنویسم، اما وقتی دست و دلت به نوشتن نمیره، نمی تونی بنویسی. دائم لپ تاپ م رو باز می کردم، یه چند خطی می نوشتم و خیلی زود به سه نقطه می رسیدم و ادامه نمی دادم؛ اپلیکیشن نت رو روی گوشیم باز می کردم، یه خط تایپ می کردم و دوباره ... .
چند وقت پیش هم اکانت ویرگولم رو ساختم، اما باز هم دستم به نوشتن نرفت؛ یا بهتره بگم انگشتم به تایپ کردن نمی رفت. انگار روزهای کمتر معمولی من از 10 سال پیش شروع شد. و شاید روزهای کمتر معمولی ما از 10 سال پیش شروع شد. بگذریم.
من از اون خبرنگارایی بودم که تمام کف دستم خودکاری می شد، وقتی گزارش می نوشتم. نوشتن روی کاغذ و خط خطی کردن تیتر و روتیتر و میان تیتر و مقدمه مطلبت، اگر چه خیلی ذهنت رو به هم می ریخت، اما بهت خیلی خوب نشون می داد که اول چی بودی و در نهایت چی شدی. بگذریم.
دوباره بگم که روزهای کمتر معمولی ما خیلی وقته شروع شده، اما روزهای "خیلی" کمتر معمولی مون حدود یکسال پیش شروع شد. انگار این روزهای "خیلی" کمتر معمولی هم، مثل همون نوشته های خط خطی، اومدن بهمون بگن که قبلا چی بودیم و الان چی شدیم.
توی همه گیری کرونا حتی تصور اینکه بدون موبایل هامون زندگی کنیم سخت تر از گذشته شده. فرهنگ کاری مون عوض شده و انگار بیش از پیش کارمون رو زندگی می کنیم. دیگه برای رسیدن به جلسه کاری توی ترافیک نمی مونیم و حتی وقتی توی ترافیک هستیم، جلسه پایان روزمون رو توی اسکایپ از دست نمی دیم. درسته این روزها کمتر کتاب می خونیم، اما گوش دادن به پادکست های صوتی روی گوشی هامون، ما رو بیشتر به روز نگه می داره و چکیده تجربیات آدم های دنیا رو هم از دست نمی دیم.
روزهایی که لبخند دوستامون رو فقط از توی قاب شیشه ای موبایل می تونیم ببینیم، چون وقتی به هم نزدیک میشیم باید ماسک بزنیم و تازه می فهمیم فهمیدن آدم ها وقتی که حرف می زنن، بدون دیدن لب و دهن شون چقدر سخته.
از طرفی بیشتر از گذشته، دوستامون رو توی شبکه های اجتماعی دنبال می کنیم و معاشرت هامون هم اکثرا آنلاین شده. درسته مثل گذشته نمی تونیم همو درآغوش بگیریم، اما انگار بیشتر از هم خبر داریم. خود من که این روزها حتی تعداد قدم های دوستامو توی سامسونگ Health میشمارم و چون روحیه رقابتی دارم، سعی می کنم همیشه جزو پنج تای برتر هفته ای که گذشت بمونم و این کمک می کنه تحرکم بیشتر از گذشته باشه و بیشتر بسوزونم و سالم تر باشم.
الان که دارم اینو می نویسم دیگه دستام خودکاری نیست، چون قلم نت دستامو خودکاری نمی کنه و پیش نویس مطلبم هم دیگه خط خطی نیست، اما دارم فکر می کنم که باید مطلبم رو زود تموم کنم، چون سرعت زندگی و دنیای امروز باعث شده که حرف هامون در کپشن ها، توییت ها و پست ها و ویدیوهای یک دقیقه ای کوتاه بشه و خوندن این مطلب هم قرار نیست زمان زیادی از شما بگیره.
