اگر نگاهی گذرا به ساختمان های قدیمی که در آنها استنلس استیل کارشده بیاندازیم، نکته ای که قابل لمس می باشد، این است که با وجود اینکه در گذشته آلیاژهای به کار برده شده از لحاظ کیفی در سطحی پایین تر قرار داشتند، اما به نیازهای امروز نیز پاسخگو بوده اند که این مورد باز هم گواهی بر درخشانی، دوام و طول عمر این آلیاژ محبوب می باشد.
از دهه 1950 میلادی به بعد گسترش عمده ساختمان سازی با استفاده از استنلس استیل را شاهد بوده ایم. ساختمان Socony-Mobil (1956)، سقف کلیسای جامع سنت مری توکیو (1961) و ملون آرنا در پیتزبورگ (1961)
شاید برای برخی سوال باشد که آیا استنلس استیل قابلیت رنگ پذیری دارد یا نه؟ پاسخ این سوال مثبت است. به طوری که اولین روشهای رنگ آمیزی استنلس استیل در دهه 1970 میلادی معرفی و به کار گرفته شد که البته نتیجه خوبی را نیز در پی داشت. نمونه این کار، رنگ آمیزی استنلس استیل به کار برده شده در ساخت معبد شاکادن توکیو به روش الکتروشیمیایی می باشد، به طوری که بعد از گذشت حدود 50 سال رنگ آن کوچکترین تغییری نکرده است.
همه این موارد نشان دهنده عملکرد فوق العاده استنلس استیل در صنعت ساختمان و معماری می باشد که در برخی موارد با حداقل هزینه های تعمیر و نگهداری و در برخی موارد حتی بدون کوچکترین هزینه اضافی مسیر را برای طراحان و سازندگان هموارتر می سازد.
