این نوشته تقدیم میشود به همسر عزیزم زهرا، خودم، همکار خوبم گلی و همه کسانی که بیل هایشان کیبورد است
اگر جامعه را همانند یک سفینه فضایی تصور کنید و اگر دنیا به شکلی بود که سفینه ها هنوز هم با ذغال سنگ کار میکردند مهم ترین قسمت حیاتی یک سفینه ژنراتور آن بود
خلبان ها فکر میکنند مهم ترین کار را انجام میدهند، نیرو های استراتژی فکر میکنند کارشان خارق العاده است
اما ژنراتور مهم ترین بخش است ... اگر ژنراتور دقیقه ای خاموش شود احتمالا اکسیژن در سفینه به سرعت تمام میشود، موتور ها دچار مشکل میشوند و باطری های خورشیدی قدرت کافی برای تامین را ندارند و در مدت کوتاهی سفینه خواهد مرد
من یک کارگر دیجیتالی هستم، درست است که کار من طراحی متد های استراتژیک جهت حفظ یک کسب و کار است اما در نهایت من کار میکنم تا یک بیزینس بزرگ از آن استفاده کند ... کار من به زیبایی دیده میشود و من همچنان کارگر رده بالایی هستم و در بین جامعه ای که در آن هستم از من به عنوان برنامه نویس تقدیر میشود
اما قسمت دوم مهم سفینه ی استراتژیک هر کسب و کار "پشتیبان ها" هستند
پشتیبان هایی که در روز های تعطیل،وقت های تفریحشان و ساعت هایی که باید شاد باشند همچنان به فکر زنده نگه داشتن سفینه هستند
البته که شاید به دید خلبان ها نمی آید و آنها فکر میکنند این سفینه با هر پشتیبان جایگزینی به مسیر خود ادامه میدهد
اما من به درستی درک میکنم که تامین زغال سنگ ژنراتور برای حرکت مهم تر از مهندسی آن است
ادامه دارد ...
