هالوکس والگوس نوعی دفورمیتی در پا است که در آن مفصل اول متاتارس تحت تأثیر قرار گرفته و معمولاً با درد پا و مشکلات عملکردی پا همراه است. این مفصل بتدریج منحرف می شود (انحراف جانبی مفصل MTP) و در نتیجه منجر به بیرون رفتن متاتارس اول از خط راست و کشیدن شدن شست پا به داخل می شود.
این امر اغلب منجر به ایجاد بافت نرم و برجستگی استخوانی در قسمت داخلی آن می شود که به آن بونیون گفته می شود در مراحل شدیدتر این دفورمیتی، این تغییرات منجر به درد و کاهش عملکرد یعنی اختلال در راه رفتن مختل شده می شوند. هالوکس والگوس بیماری شایعی است (23٪ از بزرگسالان در سنین 18-65 سال و 7/35٪ از بزرگسالان بالای 65 سال) و در زنان (زنان 30٪ - مردان 13٪) و سالمندان (7.35٪) بیشتر رایج است.
علت دقیق آن به خوبی مشخص نشده است. با این حال ، عوامل خاصی در نظر گرفته می شود که در پیرفت بونیون پا نقش دارند:
· جنسیت (زنان 10 برابر بیشتر از مردان)
· کفش (کفش تنگ)
· عوامل مادرزادی یا ارثی
· سفتی آشیل مزمن
· کف پای صاف شدید
· بیماری سیستمیک
پوشیدن کفش های تنگ و کفش های پاشنه بلند بین 20 تا 39 سالگی می تواند در بروز هالوکس والگوس در بزرگسالی مؤثر باشد. همچنین ممکن است که اتصال غیر طبیعی عضلات تا حدی باعث قوز شست پا شود. همچنین هرچه BMI بدن بالاتر باشد احتمال قوز شست پا نیز بیشتر است.
بیماری های ارثی یا مستعد کننده (به عنوان مثال در نتیجه یک سستی رباط عمومی) قابل پیشگیری نیست اما موارد دیگر مانند پوشیدن کفش مناسب و اجتناب از کفش های پاشنه بلند می تواند عوامل مهمی در جلوگیری ازهالوکس والگوس باشد.
اولین گزینه درمانی ، مراقبت غیر عملی است:
تنظیم کفش برای کمک به از بین بردن اصطکاک در سطح برجستگی داخلی (بونونی) ، به عنوان مثال ، بیماران باید از یک کفش با فضای جلوی پا گسترده تر و عمیق تر تهیه شوند. انقباض تاندون آشیل ممکن است نیاز به کشش داشته باشد این نوع درمان ها می توانند در مراحل اولیه مفید باشند که انقباضات ثانویه بافتهای نرم و تغییر سطح مفصلی دائمی نشده باشد.
در صورت عدم موفقیت درمان های کم تهاجمی و بدون جراحی، می توان روش عمل جراحی را در نظر گرفت/ قبل از انتخاب یک عمل ، شدت انحراف شست پا باید مشخص شود. برای انجام این کار ، از رادیولوژی استفاده می شود.
چندین عمل جراحی وجود دارد که بسته به شدت جراحت می توانیم اعمال کنیم:
این روش اغلب برای ناهنجاریهای خفیف استفاده می شود. پوکی استخوان به شکل "V" است ، از اره کمانی در جهت داخلی و جهت جانبی در داخل سرمتاتارس اول استفاده می شود. سپس قطعه شل به منظور اصلاح اولین زاویه متاتارس به طور متفاوتی قرار می گیرد. قطعه با پین یا پیچ ثابت می شود.
به منظور ایجاد ساختار بهتر در غضروف مفصلی، به اندازه یک گوه از سر اولین متاتارس برداشته می شود. گوه در قسمت پشتی مستقر است. در بعضی موارد ، جراح تصمیم می گیرد که نیاز به چرخش غضروف مفصلی است. یک پیچ یا سیم K شکل برای تثبیت استفاده می شود.
هنگامی که ناهنجاری نسبت به شدت متوسط است ، روش روسری گزینه ای است که اغلب استفاده می شود. پوکی استخوان طولی ، در جهت داخلی و جانبی در داخل شافت است. قطعه بزرگتر به سمت جانبی منتقل شده و با دو پیچ تثبیت می شود.
روشهای پایه بیشتر برای ناهنجاریهای شدید مورد استفاده قرار می گیرند ، در این روش یک گوه در متاتارس تقریبی، در طرف جانبی ساخته شده است. هنگامی که گوه برداشته می شود ، قسمت خارج از محور به طرف جانبی فشار داده شده و باعث بسته شدن این شکاف و متاتارس اول می شود.
این روش یکی دیگر از گزینه ها در صورت مشاهده ناهنجاری شدید است. با برداشتن یک تکه از غضروف مفصلی میخی شکل میانی و پایه اولین متاتارس ، یک همجوشی بین این دو ایجاد می شود. این تثبیت با استفاده از صفحه یا پیچ می تواند خارجی باشد.
در صورت ایجاد گوه در قسمت داخلی اولین فالانکس پروگزیمال (انتهای بند انگشت)، می توان اصلاح اضافی ایجاد کرد. با فشار دادن قسمت دیستال به سمت میانی و رفع آن، شکاف بسته می شود. این روش شباهت زیادی با روش بستن پایه گوه دارد.
از بین بردن دائمی حرکت دلیل این عمل یکی از آخرین گزینه ها برای درمان ناهنجاری قابل توجه است. بیشتر اوقات ، مؤلفه دیگری وجود دارد که باعث ایجاد انگیزه در انتخاب این روش می شود: آرتروز دژنراتیو یا مفصل ناپایدار. phalanx پروگزیمال به درستی به سمت متاتارس اول قرار دارد و سپس از طریق اتصالات با پیچ ، صفحه یا عبور سیمهای K تثبیت می شود.
تا به اینجا تمامی روش های ذکر شده کاملاً تهاجمی بوده است. دکتر غلامرضا نادری، متخصص ارتوپدی در مقاله ای به معرفی روش جدید جراحی هالوکس والگوس پرداخته است. در این روش، ابزار بریدن استخوان عوض شده و این برش ها از طریق پوست یا برش های ریزی در پا اتفاق می افتد، این در حالی است که در روش های سنتی از برش های عمیق و طولانی استفاده می شد. بدین ترتیب، بافت های سخت کمتری مانند پوست و ماهیچه آسیب می بینند و درد و تورم کمتری در ناحیه پا اتفاق می افتد.
این روش به مدت زمان کمتری برای بهبودی و نقاهت نیاز دارد و تحمل وزن بر روی پای عمل شده، سریعتر اتفاق می افتد.
