فیبر نوری به طور فزاینده‌ای محبوب شده و انتقال داده‌ها و ارتباطات با سرعت بالا و قابل اعتماد را برای طیف گسترده‌ای از کاربردها فراهم می‌کند. علاوه بر خود فیبر، انتخاب کانکتورهای مناسب برای فیبرهای نوری نیز مهم است، اما جستجو در میان گزینه‌های متعدد موجود می‌تواند گیج کننده باشد. در این مقاله سعی کرده‌ایم شما را در انتخاب کانکتور مناسب راهنمایی کنیم...
در واقع، سه نوع اتصال فیبر نوری رایج وجود دارد: SC، ST (پیچش سرنیزه) و LC (قفل با فشار). اغلب از کانکتور LC استفاده می‌کنند، مناسب‌ترین اتصال برای کاربردهای محدود به فضاست، زیرا بسیار فشرده‌تر از دو مورد دیگر است. نه تنها این، بلکه از آنجایی که یک اتصال ایمن را فراهم می‌کند، امکان قطع شدن تصادفی آن وجود دارد.
کانکتورهای LC فیبر نوری در گزینه‌های سیمپلکس و دوپلکس موجود هستند. معنی آن چیست؟ بیایید آن را تجزیه کنیم. یک فیبر نوری سیمپلکس تنها قادر به انتقال داده در یک جهت است زیرا فقط از یک رشته فیبر شیشه‌ای یا پلاستیکی استفاده می‌کند. این به این معنی است که این نوع فیبر برای کاربردهایی که قابلیت تک جهتی دارند، مناسب است. به عنوان مثال، انتقال داده از یک حسگر در یک سیستم اینترنت اشیا (IoT).
بنابراین، یک فیبر نوری دوبلکس می‌تواند داده ها را در هر دو جهت انتقال دهد زیرا از دو رشته فیبر تشکیل شده است. فیبر نوری دوبلکس نیز دو نوع دارد. ممکن است "نیمه دوطرفه" باشد که در یک زمان فقط داده ها را در یک جهت ارسال می کند، یا ممکن است "فول دوبلکس" باشد که ارتباطات همزمان و دو جهته را مدیریت می کند. بدیهی تر از این، الیاف سیمپلکس به دلیل استفاده از یک فیبر و نه دو فیبر، قیمت کمتری نسبت به فیبر دوبلکس دارند. همچنین لازم به ذکر است که هر دو فیبر سیمپلکس و دوبلکس بسته به نیاز هر مورد خاص به صورت تک حالته یا چند حالته موجود هستند.
