امروزه اخبار و اطلاعات زیادی در مورد شبکه‌های فیبر نوری برای دستیابی به اینترنت پهن باند در دسترس است، اما آیا می‌دانید که روش‌های مختلفی برای ساخت شبکه فیبر نوری وجود دارد؟ البته لازم به ذکر است که پلتفرم اصلی انتقال همیشه فیبر نوری است، اما روش‌های مختلفی برای نصب تجهیزات در چند متر نهایی شبکه - محل اتصال به کاربران - وجود دارد. این مورد ممکن است از طریق FTTH یا FTTC (که در آن برای بخش‌های نهایی کابل‌کشی از کابل‌های مسی استفاده شده است) تحقق یابد، بطور کلی می‌توان از عبارت FTTx برای آنها استفاده کرد. در اکثر کشورها، اجرای یک پیوند فیبر نوری اختصاصی یا مستقیم برای هر مشترک بسیار گران درمی‌آید. اگر از قبل کابل مسی تلفن در هر خانه وجود داشته باشد، استفاده از آن برای چند متر آخر مقرون به صرفه‌تر خواهد بود، اما این امر باعث کندی اتصال می‌شود. بنابراین، سوالی که مطرح است این است که شبکه ما چگونه باید ساخته شود تا فیبر نوری بتواند به کاربر نهایی برسد و هزینه بالایی را نیز به کاربران متحمل نکند؟ برای مطلع شدن از پاسخ این پرسش باید با شبکه فیبر نوری پسیو و اکتیو آشنا شده و مقایسه‌ای داشته باشیم...
قصد ما مقایسه شبکه فیبر نوری پسیو و اکتیو یا به اصطلاح(Active Optical Network) AON و (Passive Optical Network) PON در این مقاله است تا با کمک آن به نتایج دلخواه برسیم. اما قبل از هر چیزی ترجیح بر این بوده که تعریف درست و دقیقی از هر کدام داشه باشیم.
هر دوی این شبکه‌ها بر اساس اصل تقسیم سیگنال کار می‌کنند، به طوری که هر فیبری که از هسته شبکه خارج می‌شود بین چندین کاربر نهایی به اشتراک گذاشته می‌شود. این دو شبکه‌های نوری اکتیو (AON) یا شبکه‌های نوری پسیو (PON) نامیده می‌شوند و در هر دو مورد، تقسیم به فیبرهای جداگانه برای هر کاربر تقریباً نزدیک به مشتری اتفاق می‌افتد یعنی حداکثر در چند کیلومتری!
تفاوت اصلی بین شبکه فیبر نوری پسیو و اکتیو در نحوه تقسیم سیگنال بین فیبرهای متعددی است که به هر مشتری می‌رسد. AON ها از دستگاه‌های فعال و دارای توان الکتریکی استفاده می‌کنند تا سیگنال مناسب را به مشتری مربوطه هدایت کنند. شبکه اکتیو معمولا اترنت است و دستگاه سوئیچینگ معمولاً سیگنال‌ها را به حدود 500 مشتری هدایت می‌کند.
در مقابل، یک شبکه PON از اسپلیترهای نوری که نیازی به برق ندارند برای ارسال سیگنال به هر مشتری استفاده می‌کند. هر کابینت سوئیچینگ می‌تواند تا 128 کاربر نهایی را اداره کند. هر مشتری نیز سیگنال‌های منحصر بفردی را دریافت می‌کند که برای شخص دیگری قابل استفاده نیست، این نوع رمزگذاری حفظ حریم خصوصی را تضمین می‌کند. سیگنال‌های که توسط مشتریان فرستاده شده‌اند (آپلود شده اند)، در یک کابینت سوئیچینگ تجمیع می‌شوند و معمولاً با استفاده از دسترسی چندگانه تقسیم زمانی (TDMA) مالتی پلکس می‌شوند. شبکه PON همچنین از مالتی پلکسی تقسیم طول موج (WDM) برای حمل ترافیک آپلود و دانلود روی فیبرهای سینگل مود استفاده می‌کند.
در اینجا بهتر است درباره مزایا و برتری شبکه فیبر نوری پسیو و اکتیو صحبت کنیم.
PON ها چندین مزیت کلیدی دارند. برای شروع، چون برای اسپلیتر نیازی به برق ندارند، هزینه نصب و راه اندازی کمتری نسبت به AON دارند. آنها همچنین از انرژی کمتر و زیرساخت شبکه کمتری نسبت به AON ها استفاده می‌کنند و بسیار قابل اعتماد هستند. در مقایسه با سیم‌کشی مسی که با فیبر جایگزین می‌شود، استفاده از PON به این معنی است که فیبر کوچک‌تر، مدیریت آسان‌تر و ایمن‌تر از کابل‌کشی قدیمی است که جایگزین می‌شود.
از سوی دیگر، AONها این امکان را فراهم می‌آورند که لینک فیبرنوری در فواصل طولانی‌تری نسبت به PON کار کند: معمولاً بین 70 تا 100 کیلومتر در مقایسه با حدود 20 کیلومتر برای PON. عیب یابی و یافتن مشکل با AON ها آسان‌تر از PON ها است، زیرا هر فیبر سیگنال‌های اختصاص داده شده به یک مشتری را حمل می‌کند. AON ها همچنین از سرعت کاهشی که PON ها در زمان‌های اوج مصرف تجربه می‌کنند، رنج نمی‌برند، به دلیل اینکه ترافیک مشتریان متعدد جداگانه در هر فیبر ارسال می‌شود.
هر دو شبکه فیبر نوری پسیو و اکتیو امروزه به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند. هر رویکردی که انتخاب شود، عامل کلیدی در ساخت یک شبکه فیبر نوری موفق، قابلیت اطمینان است. کانکتورها بخش مهمی از شبکه FTTx هستند و با همکاری با فروشنده‌های معتبر، می‌توانید از انتخاب یک کانکتور مقاوم و قابل اعتماد که محیط‌های سخت بیرونی را مدیریت می‌کند، مطمئن باشید.
