جوش فیبرنوری یا Fiber optic splice ، روشی برای اتصال دو فیبر نوری به صورت دائم است. از این روش برای ایجاد لینک‌های طولانی فیبرنوری در کاربردهای مخابراتی استفاده میشود.
بایستی توجه شود که جوش فیبر نوری کاملا با اتصال فیبرهای نوری توسط کانکتورها تفاوت دارد، زیرا کانکتورها ابزارهای موقتی برای اتصال کابل‌های نازکی چون پیگتیل ها و پچ‌کورد ها هستند. اما در جوش دو تار فیبر را با تکنیک‌هایی به هم جوش می‌دهند. هنگام انجام جوش ، اندازه‌ی فیبرها، هم راستا بودن آن ها، و مقاومت مکانیکی آنها را باید در نظر گرفت.
جوش فیوژن در جوش فیبر نوری، نوعی اتصال دائمی است که دو فیبر را به مدت طولانی به یکدیگر متصل می‌کند. فیوژن در لغت به معنای ذوب یا گداخته کردن است، در این روش فیبرها توسط گرما به یکدیگر متصل می‌شوند. در روش فیوژن، از یک وسیله‌ی الکترونیکی استفاده میشود که به عنوان قوس الکتریکی کار می‌کند و اتصال گرمایی بین دو فیبر را ایجاد می‌کند. برای انجام فیوژن، ابتدا باید دو فیبر مقابل هم و در یک راستا قرار بگیرند، که اینکار در یک محیط نگهدانده انجام میشود. سپس قوس الکتریکی زده میشود و تولید انرژی می کنده که این انرژی گرمای لازم برای اتصال دو انتهای فیبر را فراهم می‌کند. بعد از اینکه دو فیبر به یکدیگر متصل شدند، محل اتصال با روکشی از جنس پلاستیک یا پلی‌اتیلن محافظت میشود.
جوش مکانیکی نیز جزو روش‌های اتصال دائمی در جوش فیبر نوری محسوب میشود، اما نسبت به جوش فیوژن عملکرد ساده‌تری دارد. این روش دارای دو تکنیک مختلف است که در ذیل هریک از آنان را بررسی می‌کنیم:
در این روش انتهای دو فیبر نوری را به صورت هم راستا روی یک زیرلایه‌ی V شکل قرار می‌دهند و سپس روی آنها ژل تطبیق ضریب شکست قرار می دهند. اینکار به این علت است که زمانیکه دو فیبر کنار هم قرار می‌گیرند بین آنها فاصله‌ی هوایی ایجاد می شود و این فاصله‌ی هوایی باعث بروز تلفات زیادی میشود. بنابراین از یک ژل که ضریب شکست آن با ضریب شکست فیبرها برابر است استفاده می کنند تا تلفات ناشی از فاصله‌ی هوایی را کاهش دهند. جنس زیرلایه‌ی V پلاستیک، سیلیکون، سرامیک یا فلز است.
اگرچه این روش جزو اتصالات دائمی محسوب میشود، اما تلفات ناشی از آن در مقایسه با روش جوش فیوژن خیلی بالا است. این تلفات علاوه بر اینکه به موقعیت قرارگیری دو فیبر نوری در مقابل هم وابسته است به قطر هسته و روکش دو فیبر نیز بستگی دارد.
البته باید به این نکته توجه کرد که در روش شیار V، بین دو فیبر اتصال پیوسته‌ای ایجاد نمی‌شود و فیبر باید روی یک زیرلایه (همان شیار V) قرار داشته باشد. بنابراین آن را اتصال نیمه‌دائم نیز می‌دانند.
در روش جوش با تیوب الاستیک از یک ماده‌ی الاستیک که در اینجا همان لاستیک است، استفاده میشود. درون این لاستیک یک حفره با قطر کوچکتر از فیبرنوری وجود دارد که فیبر درون آن قرار می‌گیرد. وقتی فیبر درون حفره‌ی الاستیک قرار می‌گیرد به این علت که فیبر کاملا متقارن است از تمام جهات نیروی کاملا یکسانی به ماده‌ی الاستیک وارد می‌کند، در نتیجه حفره بزرگ‌تر شده و کاملا به اندازه‌ی فیبر در می‌آید که اینکار نقش مهمی در تراز نگه‌داشتن دو فیبر ایجاد می‌کند.
