کشیدن کابل فیبر نوری به شرایطی اطلاق می‌شود که کابل را به تجهیزاتی که از قبل نصب شده‌اند ببندیم و کابل را به صورت دستی یا مکانیکی داخل کانال (conduit) بکشیم. فاکتورهای مختلفی نظیر نوع کابل، نوع کانال، دما و ... را هنگام کشیدن کابل باید در نظر گرفت. تمام این فاکتورها بر متراژی که کابل را می‌توان کشید تاثیر مستقیم دارند. در حین کشیدن کابل درون کانال، احتمال آسیب رسیدن به کابل بسیار بالاست که این آسیب‌ها می‌توانند باعث شکستن تارهای فیبرنوری و بروز تلفات بالا در سیستم شوند. به همین دلایل، کشیدن کابل فیبر نوری برای مسیرهای کوتاه، در حدود ۱۰۰ متر، مناسب است و در فواصل دور استفاده نمی‌شود. کشیدن کابل درون کانال یکی از قدیمی‌ترین و سنتی‌ترین روش‌های نصب کابل درون کانال است، بنابراین اغلب متخصصین این حوزه با این روش آشنایی کامل دارند.
دمیدن کابل فیبر نوری که در انگلیسی آن را به blowing یا jetting می‌شناسند روندی است که طی آن با استفاده از هوای با فشرده، کابل را در طول کانال شناور می‌کنند، به عبارتی کابل را به جلو هل می‌دهند. با وجود اینکه تجهیزات مورد نیاز برای دمیدن کابل فیبر نوری بسیار عظیم‌الجثه هستند، اما با ستفاده از این روش می توان کابل‌ها را تا فواصل دورتری فرستاد. در نتیجه به تعداد نقاط کمتری برای جوش فیبرنوری نیاز است، و همچنین از لحاظ حفاری نیز به حفاری‌های کمتری نیاز است که این مسائل خود باعث کاهش هزینه‌های تمام شده‌ی نصب، می‌گردند. علاوه بر این، در روش دمش به تعداد نیروی انسانی کمتری جهت نصب و راه‌اندازی شبکه نیاز است که این خود باعث کاهش چشمگیر هزینه‌های نصب می‌گردد. البته از این نکته نباید غافل شویم که روش دمش فیبرنوری روش جدید و نوپایی است، و برای استفاده از این روش لازم است نیروها آموزش‌های لازم جهت نصب، راه‌اندازی، و نگهداری از شبکه کابل‌ها را ببینند.
ملاحظات متفاوتی باید هنگام انتخاب بین روش‌های نصب کابل فیبرنوری در نظر گرفته شوند. هر دو روش کشیدن کابل فیبر نوری و دمیدن کابل فیبر نوری مناسب استفاده در محیط‌های داخلی (indoor) و بیرونی (outdoor) هستند. اما روش کشیدن مناسب فواصل کوتاه است و روش دمیدن مناسب فواصل دورتر. همچنین در روش کشیدن کابل فیبر نوری، لازم است که کانال مستقیم و بدون پیچ و خم باشد، اما در مقابل روش دمیدن کابل فیبر نوری را می‌توان در کانال‌های پر پیچ و خم نیز به کار برد، هرچند که تجهیزات روش دمیدن عظیم‌الجثه و جاگیر هستند اما جنبه‌های مثبت زیادی مانند پوشش‌دهی مسافت بالا و مسیرهای پر پیچ و خم را دارند. هنگام انتخاب بین این دو روش لازم است ببینیم کدام روش مناسب کاربرد مورد نظر ما است و همچنین اطلاعات و تخصص نیروهای انسانی را نیز باید در نظر گرفت، زیرا که آموزش روش نصب جدید بسیار زمانبر و هزینه‌بر خواهد بود و باید دید که کدام روش از لحاظ زمانی و مالی مقرون به صرفه تر است.
عملیات کشیدن کابل فیبر نوری با سنجش داکت (کانال) و آماده‌سازی آن جهت نصب آغاز می‌شود. لازم است قبل از کشیدن کابل به درون داکت از نبود هرگونه مانع که باعث آسیب رسیدن به کابل مي‌شود اطمینان حاصل کرد. در محلی که فیبر کشیده می‌شود حتما باید یک نفر جهت کار با تجهیزات حضور داشته باشد، و یک تا دو نفر دیگر نیز باید در سمت ابتدای فیبر حضور داشته باشند تا فیبر را از روی قرقره پیاده کرده و داخل کانال قرار دهند. همچنین اپراتور باید میله‌ای را از نقطه‌ی شروع تا پایان کابل‌کشی بفرستد تا از عدم وجود موانع در مسیر مطمئن شود و در صورت وجود موانع آن‌ها را مرتفع کند. هنگام فرستادن کابل به داخل کانال باید کابل را خیلی محکم به یک میله یا عنصر کششی وصل کرد تا هنگام کشیدن کابل از سمت انتهایی مشکلی پیش نیاید.
روش‌های مختلفی برای کشیدن فیبر از نقطه‌ی ابتدایی به انتهایی وجود دارد که با توجه به شرایط موجود می‌توان از آن‌ها استفاده کرد. اگر مسیر کانال کوتاه و مستقیم باشد می‌توان کابل را به صورت دستی تا سر دیگر کانال کشید، اما عموما مسیرهای کابل‌کشی بسیار طولانی هستند و امکان کابل کشی به صورت دستی وجود ندارد. در این شرایط عموما از تسمه یا capstan هیدرولیک برای کشیدن کابل استفاده می‌کنند. در هر صورت و با استفاده از هر روشی، باید حتما از روغن کشش جهت جلوگیری از اصطکاک استفاده کرد. باید توجه داشت که هنگام کشیدن کابل فیبر نوری، نیروی کششی وارد آمده به فیبر نباید از حد مجاز اعلام شده توسط کارخانه سازنده بیشتر باشد، زیرا در این صورت به کابل آسیب وارد شده و در طول مدت عملکرد در شبکه انتقال اختلال ایجاد می‌شود. اما در هر صورت بهتر است بعد از تمام شدن پروسه‌ی کشیدن فیبر، بخشی از ابتدای فیبر (در حدود ۳ متر ) که به میله‌ی کشش وصل شده بود را ببرید، زیرا ممکن است در روند کابل کشی آسیب و یا کششی بیش از حد مجاز به کابل وارد شود. بنابراین بهتر است این قسمت را جدا کرد تا از مشکلات احتمالی جلوگیری شود.
دمیدن کابل فیبر نوری با راه اندازی و تنظیم دستگاه دمنده آغاز می‌شود. دستگاه دمنده و قطعات آن را باید مطابق اندازه کابل فیبر نوری و کانالی که در آن نصب می‌کنیم تنظیم کرد. قبل از شروع نصب، مطمئن شوید که تمام ابزارهای مورد نیاز مانند پیچ و گیره و کلمپ‌ها را در دسترس داشته باشید. برق هیدرولیک و کمپرسور هوا نیز باید با دستگاه دمنده شما تنظیم شوند. پس از آماده کردن تجهیزات، ابتدا کانال را با دمیدن یک قطعه به عنوان نمونه مانند اسفنج یا هر چیز دیگری بررسی کنید تا از عدم جود هرگونه مانع یا جسم خارجی در کانال اطمینان حاصل کنید.
قبل از اینکه دمش فیبر را شروع کنید، مخصوصا اگر برای اولین بار است که از روش دمیدن استفاده می‌کنید و یا کار با دستگاه جدیدی را آغاز کرده اید، بهتر است یک تست ضربه در کل کانال انجام دهید. به این صورت که مانعی را در کانال قرار دهید و شرایط برخورد فیبر با یک شی خارجی در هنگام دمش را شبیه سازی کنید. این تست کمک میکند تا ببینیم دستگاه در حضور مانع چگونه واکنش نشان میدهد و در زمانی که یک برخورد صورت گرفت در گِیج‌ها به دنبال چه چیزی باشیم. حتما به بالا رفتن فشار هوا یا کم شدن سرعت پرتاب کابل توجه کنید. اگر اولین تجربه شما در دمش کابل است بهتر است این تست را چندین بار انجام دهید، اما برای افراد متبحر و با تجربه نیازی به انجام این تست‌ها نیست. بعد از اطمینان از کانال و دستگاه دمش، نوبت به کابل می‌رسد. حدود ۳۰ سانتی متر از کابل را در درون کانال قرار دهید و پس از آن دمش را شروع کنید. لازم است حتما یک نفر عملکرد دستگاه دمش و یک نفر دیگر نحوه‌ی خارج شدن فیبر را پایش کنند تا در صورت بروز هرگونه مشکلی آن را برطرف کنند.
هرکدام از روش‌های بررسی شده مزایا و مایب منحصر به خود را دارند. اما مهم این است که روشی را که مناسب فعالیت شما است را انتخاب کنید. برای مسیرهای کوتاه و مستقیم، و پروژه‌هایی که فضای کافی برای نصب تجهیزات ندارند روش کشش کابل بهترین گزینه است. در مقابل برای مسیرهای طولانی و پر پیچ و خم، بهتر است از روش دمیدن کابل فیبرنوری استفاده کرد. این روش با اینکه هزینه بر است اما برای استفاده‌ی چندین باره ازدستگاه بسیار موثر و کارآمد است.
