پروتکل I2C (Inter-Integrated Circuit) یک پروتکل ارتباطی سریال ساده و پرکاربرد است که برای اتصال دستگاه‌های مختلف در سیستم‌های الکترونیکی به کار می‌رود. این پروتکل به دلیل سادگی پیاده‌سازی، هزینه کم و انعطاف‌پذیری بالا، در طیف وسیعی از کاربردها از جمله بردهای میکروکنترلر، سنسورها، نمایشگرها و ماژول‌های مختلف استفاده می‌شود.
در پروتکل I2C، دستگاه اصلی با ارسال یک شروع شرطی (Start Condition) ارتباط را آغاز می‌کند. سپس آدرس دستگاه فرعی مورد نظر را ارسال کرده و منتظر تأیید (Acknowledge) از طرف دستگاه فرعی می‌شود. پس از دریافت تأیید، دستگاه اصلی می‌تواند داده‌ها را ارسال یا دریافت کند. در پایان ارتباط نیز یک شرط پایان (Stop Condition) ارسال می‌شود.
پروتکل I2C یک پروتکل ارتباطی ساده، پرکاربرد و انعطاف‌پذیر است که در طیف وسیعی از کاربردها مورد استفاده قرار می‌گیرد. با درک اصول اولیه این پروتکل، می‌توان به راحتی از آن در پروژه‌های الکترونیکی خود استفاده کرد.
در ادامه بررسی خواهیم کرد:
