آرایش به‌مثابه‌ی جادوی سیاه: جادوگر عشق و نگاه ویرانگر زنانه

‍ #دیوراما

جادوگر عشق (آنا بیلر) معمایی رنگی است که با مفهومی در سطح زنانگی به کار می‌­رود تا نگاه خیره­ی زنانه را برجسته نشان دهد. به گفته‌­ی کارگردان، فیلم جادوگر عشق نمایانگر تصویری زنانه است (البته نه آن تصویری که قابل تصاحب باشد، بلکه همچون انعکاسی است در آینه.) در مقابلِ تصویری از یک اتاق چایخوری زیبا و صورتیِ ویکتوریایی، آپارتمانی در سبک گوتیک با رنگی ساده و پیشخوانی مسخره به سرخیِ خون، اِلِین (سامانتا رابینسن)، افسونگری جوان و زیبا مشغولِ تمرین جادوی جنسی است تا مردان را به دام بیندازد. اما عاقبت نقشه­هایش به ناامیدی و پیامدهای مرگبار ختم می‌­شود.

به احتمال زیاد برجسته­ترین ویژگی ظاهری الین، سیمای خارق­العاده و ساختگیِ او است (با احترام به گریمور اِما ویلیس)– که بخشی از آن شبیه به قهرمانان زنِ فیلم­های تکنی­کالر دهه 50 است و بخشی دیگر شبیه به شخصیت­های اغواگرانه­ی فیلم­های دهه 60 است. همین نقابِ فریبنده و بی­نقص است که بی­درنگ الین را دلربا می‌نمایاند و درعین‌حال او را از دیگر زنانِ شهر کوچک کالیفرنیایی که الین به آنجا نقل مکان کرده متمایز می­‌سازد.

️بیلر از فیلم‌های رنگی هیچکاک در سال‌های دهه‌ی ۱۹۵۰ به عنوان تاثیری ویژه یاد می‌کند. اگرچه سایه چشم‌های رنگی -به خصوص آبی و سبز- در دهه‌ی ۱۹۳۰ متداول شدند، بررسی نزدیکی از آرایش کیم نواک در فیلم سرگیجه و گریس کلی در پنجره عقبی نشان داد که تنها رنگ‌های روشنی که در چهره‌ی آن‌ها خودنمایی می‌کند، سایه چشمی به رنگ خنثی و رژ لب قرمز است. آرایش الین -که گرچه بازتاب برخی مُدهای آرایشی سال‌های ۱۹۵۰ مثل لب‌هایی با رنگ‌های جیغ و ابروهای کمانی است- به دلیل رنگ‌های روشن قابل توجه سایه چشم‌ها است که از مُدِ آرایشی دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰ وام گرفته شده و در فیلم آن سوی دره‌ی عروسک‌ها (راس مایر، ۱۹۳۰ ) هم می‌توان نمونه‌ای از آن را دید. (بُرهه‌ای که در آن لب‌ها کم اهمیت به نظر می‌رسیدند و حتی آن‌ها را با زیرسازی می‌پوشاندند) بنابراین، اینطور به نظر می‌رسد که به جای به تصویر کشیدن یک دوره‌ی زمانیِ خاص، آرایش استفاده شده در فیلم جادوگر عشق احتمالا توصیف درستی از وینتِج باشد.

?بخشی از مقاله کتی لوماکس با عنوان«آرایش به مثابه‌ی جادوی سیاه: جادوگر عشق و نگاه ویرانگرِ زنانه»- ترجمه زهرا شاکری در شماره‌ی پنجم دیوراما