این شب ها سریال آخر خط که جدید است بر روی آنتن شبکه سوم صدا و سیما در حال پخش است. سریالی که آنطور که مدیران تلویزیون انتظار داشتند به هیچ عنوان مورد استقبال مخاطبان قرار نگرفت. با توجه به آمار اعلام شده از سوی مرکز تحقیقات سازمان صدا و سیما سریال آخر خط تنها ۱۹ درصد بیننده داشته است.( این موضوع در حالیست که مبنای آماری این نظرسنجی های صدا و سیما هنوز که هنوزه گنگ است).
?
مسیر رو به زوال شبکه سه صدا و سیما هنوز هم ادامه دارد و« عصر جدید » تنها برنامه ای است بینندگان استقبال می کنند، حتی« فوتبال برتر» هم دیگر در لیست برنامه های پر مخاطب تلویزیون دیده نمی شود و پس از سریال کم بیننده” سرباز” مدیران شبکه ۳ تلاش کردند با تهیه و پخش یک سریال طنز و با حضور چهره هایی معروف و مشهور جبران مافات کنند که این تدبیر هم بر خلاف چیزی که انتظار داشتند با شکست رو به رو شد.
سریال آخر خط به نویسندگی و کارگردانی علی مسعودی( ملقب به علی مشهدی)، روایت گر قصه دو پسرخاله با اسم های سیامک( با بازی علی صبوری) و فرامرز( با بازی عباس جمشیدی فر) است. سیامک، مادرش را در سنین کودکی از دست داده و از همان موقع با خاله و خانواده اش زندگی می کند. فرامرز و سیامک به طور متوالی برای خانواده خود دردسر درست می کنند و در آخرین حرکتشان آن ها زمانی که می بینند دوست مشترکشان « مازیار» به یکی از شاخ های اینستاگرام تبدیل شده است و از آن کسب درآمد می کند، تصمیم می گیرند آنها نیز یک صفحه در فضای مجازی تشکیل بدهند ولی آن ها به خاطر تبلیغ یک سایت شرط بندی و قمار به دست پلیس دستگیر می شوند و راهی زندان می شوند.
اصلی ترین و مهم ترین اشکال سریال آخر خط تکراری بودن موضوع و سوژه آن است که به اشکال گوناگونی این قصه را از زمان لیلی با من است( کمال تبریزی) تا به اکنون دیده و شنیده ایم. اضافه بر این خط داستانی تکراری و قابل پیش بینی، حتی صحنه های بعدی هر قسمت هم برای مخاطب قابل حدس است و می توان آن را لو رفته دانست. به همین دلیل ساده علی رغم کلیه شلوغ کاری های قصه و تعداد بالای شخصیت ها و مکان ها باز هم مخاطب هیچگونه انگیزه ای برای پیگیری سریال آخر خط ندارد.
با کمترین دانش و اطلاعاتی می توان فهمید که تکرار یک موفقیت در سالهای متوالی نه تنها جواب نمی دهد بلکه می تواند به عنوان نکته منفی عمل کند و سریال آخر خط نیز از این قاعده مستثنی نیست.
در شبکه های اجتماعی مثل اینستاگرام به طور کلی شکل ارائه و تولید محتوا خیلی متفاوت است و هیچ وقت نمی توان از آن برای رسانه ای مثل تلویزیون بهره برد به ویژه با محدودیت های گوناگون صداوسیما. اکنون اگر شخصی در آن شبکه های اجتماعی جذابیتی دارد بیشتر به خاطر موضوع و فرم ارائه شده در آن مدیوم است و اگر همین شخص در رسانه یا مدیوم دیگری آن فاکتور ها را در خود نداشته باشد هیچگونه جذابیتی هم نخواهد داشت. به همین سادگی و خوشمزگی.
